Թե ո՛վ ներշնչեց ինձի այս դիտողությունները՝ պզտիկ առակով մը պատմեմ ձեզ, որովհետև մեր գործն առակի մնաց։
Տասնևվեց տարվան աղվեսն իմանալով, որ Մեղուի
քսանհինգերորդ ամսուն լրման առթիվ հոբելյան մը կատարվեր
է, և մեղրագործն այլ և այլ նվերներով պատվված է՝
անմիջապես յուր պաշտոնակցին կը դիմե և զայն շնորհավորելե
հետո կըսե.
— Կը ցավիմ, որ ես տասնևվեց տարեկան ըլլալով՝ հոբելյանի
մը չարժանացա։
— Այս տասնևվեց տարվան մեջ ի՞նչ ծառայություն մատուցիր
ազգիդ։
— Առաջ Աստված, ամեն բան ըրի և աշխատեցա։
— Այո՛, աշխատեցար միայն փորդ կշտացնելու։
— Քավ լիցի, շատ անգամ անոթի ալ մնացած եմ։
— Եվ հարուստներե սնունդ մուրացիր շողոքորթությամբ:
— Շողոքորթությո՜ւն... չեմ ընդունիր, քաղաքավար լեզվով
խոսիլն մե՞ղք է։
— Այսօր մեկը ռնգունքը գոցելով հազիվ կրնա վայրկյան
մը մնալ գրասենյակիդ մեջ, մինչդեռ երկու տարի առաջ
խունկի հոտեն խմբագրատունդ մտնել կարելի չէր։ Ես, տեր
աղվես, քսանևհինգ ամիս մեղր շինած եմ և օգնած մարդկության։
— Գոնե քանի մը բաժանորդ գտնեիք ինձի։
— Եթե միայն շատ ապրողներուն հոբելյան կատարվեր
երեսունհինգ տարի հաջողությամբ ավազակություն ընողներն
ալ այդ պատվուն արժանանալու էին։
— Շատ խիստ կը խոսիս, մեղմացուր ձեր լեզուն, իմ
սիրելի պաշտոնակիցս. ինձի տասը բաժանորդ գտիր, քեզի
մեծ պաշտոնի մը համար ընտրելի առաջարկեմ։
— Պետք չունիմ քեզի, միայն կուզեմ, որ չնախանձիս
իմ վրա, ըսավ մեղուն, և խայթելով աղվեսն՝ բզզաց հետևյալն.
Բարոյական.— Երկու օրվան մեղուն ծեր աղվեսեն
ավելի հարգելի է միշտ։
Դիտող.— Ես ալ կարծեմ, թե մեղուն իրավունք ունի: