ՏԵՐՈՋ ԶԲՈՍԱՐԱՆԸ
Գայլին մեկը զբոսարան մը բացած էր և բազմալեզու սուրբ գիրքերով զարդարած էր զայն։ Զբոսարանի անունն ալ Տերոջը զբոսարան դրած էր, և իրավունք ալ ուներ, որովհետև հոն հաճախող կենդանիներն, որ ընդհանրապես գործ չունեին, Տերոջը գործերուն վրա կը խոսակցեին։ Աղվեսն օր մը անկե անցած ժամանակ դռնեն ներս կը նայի և աչքին կը հանդիպի զբոսարանին պատերեն կախված և վրան դրված թուղթերեն մին, որուն վրա կը կարդա սա խոսքը, թե «Ինձի եկողն ոչ պիտի անոթենա և ոչ ալ ծարավնա»։ Աղվեսն խիստ հաճելի կը գտնե այս խոսքն, ներս կը մտնե, աթոռի մը վրա կը նստի և կսկսի պատերուն վրա փակցված մյուս թուղթերն կարդալ, որոնց վրա դրված էին հետևյալ պատվերներն.
|
Այս միջոցին դայլն կուգա և կը հարցնե աղվեսին, թե ինչ
կը հաճի խմելու կամ ուտելու։
— Անոթի եմ, քիչ մը կարագ և հաց բեր, կը պատասխանե
աղվեսն։ Գայլն անմիջապես կը պատրաստե, կը բերե
աղվեսին նախաճաշն։ Աղվեսն մեկ կողմե կը ճաշեր և մյուս
կողմե կը խորհեր, թե ինչ վարպետություն ունի գավաթ մը
թեյն վաթսուն փարա է խոսքն հայրդ և մայրդ պատվե-ին
հետ. թե չկրնար ըլլալ, որ գավաթ մը թեյն քսան փարա
ըլլա և մեկն դարձյալ յուր հայրն ու մայրն պատվե։ Նույնպես
խիստ արտառոց կը գտներ առուտուրն հոս կանխիկ է խոսքին
մի՝ շննար—ի քովը դրված ինչպես նաև Միլան
կարագն՝ մամոնայի հետ։ Ուստի՝ թեև կը հասկնա գործին
էությունն՝ կորոշե պարոն գայլն կանչել և բացատրություն
