անգամ ավելի երջանիկ է և այնքան ավելի հարգ ու պատիվ կը վայելե։
— Ո՜վ աստվածներ, չպիտի ողորմիք այս կենդանիներ
քան։ Հարուստներն ի՞նչ կ՝ընեն, իրենց ապրանքներն վաճառելեն
ուրիշ բանով չեն զբաղիր։
— Ոմանք երբեմն ողորմություն կուտան խմբագիրներուն,
դասատուներուն և գրագետներուն. ոմանք ալ աղթատին
ստակներն ուտելու կը պարապին, մեկ մասն զեխության և
ցոփության մեջ կանցունե ժամանակը, մեկ մեծ մասն ալ
միայն հարստությունն ավելցնելու կաշխատի։ Միջին կարգի
վրա ծանրացած է բոլոր բեռը. այն է, որ ստակ կուտա և
կարելի եղածին չափ կը պահե հիմնված հաստատություններն.
այն է, որ կ՝օգնե աղքատներուն, այն է, որ կուտա վերջապես
որքան ներե կարողությունն, բայց ասոր անունն
բնավ չկարդացվիր լրագիրներու մեջ...
— Կաղաչեմ, դադրե՛ խոսելե, նեղություն կզգամ։ Պիտի
երթամ, հանձնարարություն մունի՞ս ընելու։
— Պիտի խնդրեի քեզմե աղաչել Մեղուին, որ երբեմն
նամակ գրե ինձի։
— Շատ լավ։
— Զրուցե՛ իրեն, թե դժոխքի վերաբերյալ հոդվածներ
ղրկե ինձի, մանավանդ ընտանեկան հոդվածներ։
— Գլխուս վրա։
— Առած տեղեկություններդ հաղորդե իրեն։
— Չեմ մոռնար։
— Օրագիրն ի՞նչպես է։
— Ի՞նչ ընե, երբեմն կը տեսնվի Մեղուի հետ։
— Իրարու հետ կռիվ կընե՞ն։
— Կարելի բա՞ն է, որ երկու խմբագիր քովե քով նստին
և կռիվ չընեն։
— Օրագիրն և Մեղուն հոս ըլլալու էին հիմա, մին յուր
սուր դատողություններով և մյուսն յուր քաղցր երգիծաբանություններով խոսելու համար օրվան խնդիրներու վրա, որ
օրըստ օրե կը շատնան։
Հոն ալ կը խոսին՝ իրիկուններն դեմ առ դեմ կը նստին
և քանի մը գավաթ օղի կը տնկեն և աղեկ մեզե չգտնվելուն
