— Ես աղքատ եմ, գող չեմ։
— Լռե՛, անամոթ, (Տիկնոչը) նայեցե՛ք, պատառաքաղները, դանակները, սաները, կաթսաները, կացինը, շիշերը, գավաթները, կոշիկները, հագուստները, վերջապես տանը չորս կողմը պտըտեցեք և ստուգեցեք, թե ինչ գողցված Է։
— Թող տուր օձիքս, բան մը գողցած չեմ ես, պատվավոր մուրացկան եմ ես։
Իմաց կը տրվի, թե ոչինչ գողցված Է, բայց Փիլարգիրոս չուզեր հավատալ, մուրացկանը թաղին եկեղեցին կը տանի և Ավետարանին վրան կերդվնցնե բան մը գողցած չըլլալուն համար։
Մուրացկանին արժանապատվությունը կը վիրավորվի, պատիվն արատավորված կը համարի, պատվո դատ բանալ կսպառնա։
— Պատվո դա՞տ պիտի բանաս։
— Այո՛։
— ․․․Կը դատվինք։ Դատե չեմ վախնար ես։
— Հատուցում պիտի պահանջեմ։
— Ի՞նչ հատուցում․․․
— Կամ բանտ կամ տուգանք։
— Տուգա՞նք․․․ տուգանք ի՞նչ ըսել է․․․
— Այո։
— Ես քեզի ի՞նչ ըսի, եղբայր։
— Գող, ավազակ, աներես․․․
— Մտերմության մեջ անանկ խոսքեր կ՚ըլլան, ես բնավ դիտում ունեցած չեմ պատիվդ արատավորելու. (Ձեռք սեղմելով) մնաք բարով, օր մը մեզի հրամմե, կսպասեմ։
Փիլարգիրոս տուն կը դառնա, ուր խոհարարուհի մը կսպասե իրեն։
— Խոհ արարուհի մը ուզած Էիք։
— Այո՛, նստեցեք, հրամանքնիդ խոհարարուհի՞ եք։
— Այո՛։
— Քանի՞ տարեկան եք։
— Քառասուն։
— Ո՞ւր սորված եք խոհարարությունը։
— Տուներու մեջ։