— Պարոն, կըսե, կը ցավիմ, որ աղջիկս կը մերժե քու սերդ. կը խնդրեմ, մի՛ վիրավորվիր, հայր մեմ և չեմ կրնար բռնանալ աղջկանս սրտին վրա։
— Բայց աղջկանդ մտերիմներեն հիսուն հոգի եկան երեկ և իմացուցին ինձ, որ խոս-կապի արարողությունն ժամ առաջ լմննա։
— Կարելի չէ։
— Կարելի է։
— Աղջիկս չխաբեր զիս։
— Աղջիկդ զիս ալ չխաբեր։
— Ի՞նչ հարկ ուրեմն ասանկ երկդիմի ընթացք մը բռնելու:
— Ընթացքն երկդիմի չէ, միադիմի է, խնդիրն հոն է որ աղջիկ զավակ է և կամչնա յուր սիրտը հորը բանալու:
Հայրը տուն կերթա և աղջիկը կը կանչե։
— Աղջիկս, ըրածդ կը վայլե՞:
— Ի՞նչ ըրած ունիմ:
— Ինչո՞ւ կը խաղցունես զիս։
— Քավ լիցի։
— Ինձ կը հայտարարես, թե ամուսնանալ չես ուզեր և մյուս կողմեն հիսունի չափ մտերիմներդ արյուն քրտինք կը մտնեն, որպեսզի խոս-կապն ժամ առաջ կատարվի:
— Մտերիմներուս բերանը կրնա՞մ կնքել ես ի՞նչ ընեմ։
— Ուրեմն կատարենք խոս-կապը։
— Հայրիկ, սիրով գլուխս կը ծռեմ ձեր կամաց առջև, միայն թե այս ամուսնության մեջ եթե չկարենամ պարտքս խղճի մտոք կատարել, ինքզինքս գալիք ոևէ պատասխանատվութենե զերծ կը նկատեմ։
— Հասկցա, էրիկը դուն պիտի առնես, պատասխանատվությունն ես...։
— Ա՛լ չեմ գիտեր, այդ հաշիվներուն խելք հասցնելու կարողություն չունիմ ես։ Բայց ինչ որ է, քանի որ այսչափ վրաս կիյնաք, կընդունիմ։ Խոս-կապն ժամ առաջ կատարեցեք, մեջտեղեն վերնա սա խնդիրը: Քանի մօրեն նշանտուքը ընենք, և գալ կիրակի հարսանյաց հանդեսն ալ կատարենք, որպեսզի այլ և այլ մեկնությանց տեղի չտրվի։