— Լռե՛... վեճը փակված է։
— Բարոյականը խածնե՜ս դու։
— Վեճր փակված է իբրև անկարևոր։
— Հապա զգացած ցավս...
— Այնքան դյուրազգած մի՛ ըլլար: Ուրիշ մեկը ցույց տուր, որ քիչ մ՝ալ ան խածնեմ։
— Շատ մարդ չեմ ճանչնար, ըսի քեզի։
— Խմբագիր մը ցույց տուր։
— Խմբագրաց հետ հարաբերություն չունիմ, եղբայր։
— Դասատու մը գոնե՛։
— Անոնց հետ ալ ծանոթություն չունիմ... քանի մը դասատու միայն կը ճանչնամ, անոնք ալ բարի մարդիկ են։
— Խածնվելու արժանի մարդ չմնաց ալ, գոնե մեկ երեսփոխան մր գտնայիր...
— Բավական ժամանակե իվեր հոն ալ ոտք կոխած չեմ։
— Ի՞նչ կընեիր ուրեմն այսքան ժամանակե հետե...
— Վերմակս գլուխս քաշած, սենյակիս մեջ առանձնացած ժամանակ կ՝անցունեի։
— Խեղճ բարոյական։
— Սա պարտք մը կար նե՝ ի՞նչ եղավ այն։
— Մեծ հույս կա, որ քիչ ժամանակեն այդ պարտուց բարձման առաջքն առնվի։
— Կրթության խնդիրն ի՞նչ եղավ։
— Կրթության խնդիրն ձիով կը պարտի կոր։
— Սնտո՞ւկը... սնտուկը...
— Սնտուկին մեջ ես կը նստիմ կոր հիմա...։
— Այսինքն բարոյական սնտուկ...
— Այո։
— Գիտեմ արդեն, բարոյականի տեր է մեր սնտուկը։
— Ո՛ղջ ըլլա:
— Եվ կարծեմ ամեն միջոց ի գործ կը դրվի որպեսզի մղում մը տան այդ սնտուկին... կործանման։
— Շիտակը խոսելով կաշխատին կոր:
— Երախտագիտություն ուրեմն։ Ազգային ընտանեկան կյանքն ի՞նչպես է։
— Չեմ գիտեր, բայց կըսեն թե քիչ մը հիվանդ է...