Ավանակ — Գլխուս վրա։
Բարոյական — Բարիին վարժեցուցեր ձեր լեզուն, ձեր աչերը, ձեր սիրտը, ձեր ոտները և ձեռները և մի՛ վախնաք, վասնզի պիտի գա օր մը, որ բարի մարդը պիտի հարգվի:
ՍՈՎՈՐՈԻԹՅՈԻՆ...
Տեսարանն է ախոռի մը մեջ.
Կնիկը — Սիրելի էրիկս, բարեկենդան է, և ասանկ օրեր սովորություն է ընդհանրապես անուշ և հավ ուտել։
էրիկը — Այդ սովորությունն ես ալ գիտեմ, բայց ին՞չ ընեմ, չկրցի ճարել ըսածներդ։
Կնիկը — Չճարել կըլլա՞, այսչափ տարվան սովորությունն կընանք վերցունել։
էրիկը — Ի՞նչ ընեմ, ժամանակ չունիմ առնելու։
Կնիկը — Հավանոց մը գնա՛, քանի մը հավ հափշտակե՛, եկո՛ւր՞։
էրիկը — Չեմ կրնար հավ հափշտակել, պահապան չուներ կան։
Կնիկը — Տուն մը գնա, գողցի՛ր, ի՞նչ ընենք, բարեկենդան է, սովորություն է...
էրիկը — Գողությո՞ւն ընել սովորություն է։
Կնիկը — Չէ, հավ և անուշ ուտել, գոնե թիկնոցդ ծախե՛ և հավ մը դնե։
էրիկը — Առանց հավի և անուշի բարեկենդան չըլլար։
Կնիկը — Հարկավ չըլլար, վերջապես այս գիշեր հավն և անուշն բերելու ես։
էրիկը չկրնալով դիմանալ կնկանը թախանձանաց, տան մը խոհանոցը կը մտնե անուշեղեն գողնալու համար և աղեկ մը ծեծ ուտելեն ետքը տքալով բնակարանը կը դառնա։
Կնիկը — Ո՞ւր է հավն, ո՞ւր է անուշը։
էրիկը — Ես կերա, գնա՛ դուն ալ կեր՝ եթե կուզես, ըհ...
Կնիկը — Ինչո՞ւ կը տքաս։
էրիկը — Անուշեն... ոսկորներս կոտրեցին, կնի՛կ, ոսկորներս...
