վոր մը, պատմական տեսություն մը, գիտական հոդված մը, զույգ մը կոշիկ, քիչ մը պաքսիմաթ և քանի մօրեն բեր։
Կապիկ — Մնաք բարով։
Ծիծաղ — Երթաք բարով։
Բարոյական — Ամեն բանին նմանիլ փափագողն բանի մը չկրնար նմանիլ և թերևս կը կորուսնե զայն, որուն մեջ թերևս կրնար իրեն նմանողներ ունենալ։
ԾԻԾԱՂ ԵՎ ՀԱՄԲԱՎ
Ծիծաղ — Ո՞ւր էիր երկու օրե ի վեր, անպիտան շո՛ւն։
Համբավ — Կենդանիներուն սինոդը գնացի, որպեսզի վիճաբանություններուն ներկա գտնվելով տեղեկություն բերեմ քեզ։
Ծիծաղ — Երկու օրե ի վեր կը շարունակվի՞ սինոդը։
Համբավ — Ո՛չ, առջի օրը մեկ ժամեն գոցվեցավ։
Ծիծաղ — Ո՞ւր էիր ուրեմն։
Համբավ — Ի՞նչպես հասկցնեմ քեզի, ամենքը կը խենդենան վրաս, ամենքը կը սիրեն զիս, ամենքը զիս ունենալ կը փափագին։
Ծիծաղ — Ի՞նչ սիրուն բան ունիս դուն, որ վրադ իյնան... հիմարներու քով միայն ընդունելություն կրնաս գտնել... և կը տեսնեմ, որ ինքզինքիդ մեծ կարևորություն կուտաս, անկիրթ, պարծենկոտ, բթամիտ, խայտառակ...
Համբավ — Կարծեմ թե զիս այնքան նախատելու իրավունք չունիս, մանավանդ երբ վայրկյան մը հիշես, թե Տիտանա և Երկրիս աղջիկն եմ ես և հին ժամանակները կը պաշտվեի իբր դիցուհի։
Ծիծաղ — Լռե՛, պապանձե՛, հին ժամանակներն անցած են և անցյալին փառքովն պարծենալն հիմարություն է, հիմա ժամ տնակները նոր են և յուրաքանչյուր ոք յուր ներկայովը միայն կրնա փառավորվիլ, շաղակրա՛տ։
Համբավ — Բանաստեղծներն իրենց ոտանավորներուն մեջ զիս նստեցնելու տեղ չեն կրնար գտնել և դուն պատռտած քուրջի մը վրա կը պառկեցունես զիս աղբանոցի քով: