— Թախըն հելվասի իշտե։ — Կնիկ, դուն ալ խոսք չես հասկնար կոր ա:
— Կնիկ մի, երեսս աղեկ նայե, դուն ո՞վ գիտցար զիս, ես անանկ կնիկներեն չեմ։
Մեր բարեկամը այս խոսքին վրա ուշը, զոր նույն իրիկունը թափեր էր, իսկույն կը ժողվե և վերջապես կը հաջողի հասկնալ, թե տալղնությամբ ուրիշի տուն Է մտեր։
Ուստի առանց ժամանակ անցնելու ներումն կը խնդրե և տունեն դուրս ելնելու չմնար, դռանը դուրսը կեցող երիտասարդե մը գավազանի երկու հարված կուտե։
— Ինչո՞ւ կը զարնես, ո՞վ ես դուն։
— Ես շատուց իվեր խոլլամիշ կընեի կոր քեզի, հելե աս գիշեր ձեռք անցուցի ըսելով հարված մալ կուտա։
— Բայց ո՞վ ես դուն։
— Իմ ով ըլլալս քեզի պետք չէ. դուն ամեն գիշեր աս տունը կուգաս կոր եղեր և իմ քորթեիս հետ սիրահարություն կընես կոր եղեր ըսելով հարված մալ կուտա։
— Պե ատամ, սիրահարություն չէ հելվան, լապտերը...
— Հա իշտե, առանց լապտերի կուգաս կոր որ չճանչցվիս։
— Չէ քուզում, սխալմամբ...
— Հարկավ սխալմամբ պիտի ըսես ըսելով հարված մալ կուտա:
Այս միջոցին տունեն դուրս կելնեն. ճրագին լույսովը սիրահարը կը տեսնե, որ իր հակառակորդը չէ եղեր։ Ուստի ներումն խնդրելով.
— Ներեցեք, պարոն, իրավ որ ձեր ըլլալը գիտնայի նե չէի զարներ:
— Էյ:
— Սանքի շատ պզտիկ ինկա ձեզի հետ այսպես վարվելուս համար:
— Սանքի աֆ կընեք:
— Բան մը չէ, ես անանկ բաներու չեմ բարկանար:
Մեր բարեկամը ուրիշ փորձանքի մալ չհանդիպելու համար վազելով տունը ճամբան կը բռնե, տունը կը հասնի և տունեն ներս մտնելով:
— Կնիկ, մեր տունը ա՞ս է մի:
— Չիյտե՞ս: