ԳԵՐԵԶՄԱՆԱՏԱՆ ԽՆԴՐՈԻՅՆ ՎՐԱ ՀԱՅ ԷՖԵՆՏԻԻ ՄԸ ԿԱՐԾԻՔԸ
Պեոյուք Տերե բանող շոգենավներուն մեկուն քամարային մեջ, քահանա մը, թուրք էֆենտի մը և հայ էֆենտի մը նստած այսպես կը խոսեին առջի оրը։
Թուրք — Աստվածդ սիրես նե սա ձեր կրոնքին չդպչիր ա՛ գերեզմանատունը տալը։
Հայ — Չդպչիր էֆենտիմ։
Քահանա — Ըսել է որ ձեր կրոնքին վրա գաղափար չունիք դուք, եթե ունենայիք կը դպչի պիտի ըսեիք։
Հայ — Կը դպչի յա՞:
Թուրք — էյ, հայերը հիմա ան գերեզմանատունը տալու չե՞ն։
Հայ — Տալու են։
Քահանա — Կրնա ըլլալ որ տան։
Հայ — Տալու չեն։
Թուրք — Ալթընճը տայրեն ուզե նե՝ չկրնա՞ր առնել:
Հայ — Ի՞նչպես չէ, հայտե հայտե կրնա առնել էֆենտիմ։
Քահանա — Ի՞նչպես կրնա առնել։
Հայ — Չկրնար առնել ճանըմ, դուն մի նայիր քովինիս անանկ խոսելուս։
Թուրք — Դուն անոր տեղը ըլլայիր նե՝ չէի՞ր առներ։
Հայ — Ի՞նչպես չէի առներ, ես քովինիս մախսուս անանկ կըսեմ կոր։
Հայ էֆենտին մեկ դեմքով կուտա մյուս դեմքովը չտար ըսելով, իր քովը նստողներուն երկղիմի ըլլալը հասկցուց։
Որչա՞փ դժվար է մեկ դեմքով ապրիլը, ով Աստված իմ...:
