— Աման ոտկիդ փոշիները խոնարհաբար համբուրեմ վսեմափայլ, իշտե գիտես քի ես խեղճ եմ, ներեցե՛ք։
— Իրավ, տիկին Բոնբոն, աս դեղինն ու ճերմակը իրարու քով եկածնուն պես թոհաֆ կըլլան:
— Այո՛, վսեմափայլ, մանավանդ որ իրարու Հայհոյություններ ընեն։
— Անանկ է, տիկին Բոնբոնին խաթերն համար քեզի աֆ ըրի:
— Իմ հանապազորյա երախտագիտական խորին հարգանքս ու շնորհակալություններս կը փութամ մատուցանել նախ տիկին Բոնբոնին և ապա ձեր բարձր վսեմությանը։
— Հա՛հ հա՛հ հա՛հ...
— Կիտի՛ շուն, ետքը ինձի հա՛։
— Չէ՛ չէ՛ վսեմափայլ տիկին, սխալեցա առաջ ձեզի: Եվ ձեր պաշտելի ոտիցը իրոք երկրպագելով։
— Հա՛հ հա՛հ հա՛հ հահ:
— Թոհաֆ չէ՞ տիկին Բոնբոն։
— Այո՛, վսեմափայլ տիկի՛ն, շատ թոհաֆ է։
— Ձեր պաշտելի ոտիցն ալ իմ խոնարհական հարգանքս մատուցա...
— Շախխխխխխխ՛
— Աֆերիմ տիկին Բոնբոն։
— Ո՛չ ո՛չ, ան շախա էր.
— Պարո՛ն, աղաճըդ գուլաղընը պանա կեթիրսենե.
— Բըսսս, բըսսս, ճենապին ատեթա սուտ խենթ օլմուշուն տե՝ վանքըն թավուգլարընը եեյորսուն։
— Պարո՛ն, սեն պենիմ իշիմե գարըշմա։
— Հա՜յտե, ամենքնիս մեկեն մառտենը պտըտելու երթանք։
— Ո՛չ, ո՛չ, Կռոմպախըրին մաղազան երթանք նայինք ի՞նչ նոր բաներ եկած է։
— Ո՛չ, ո՛չ, դեպի մեծ կղզին թուռ մը ընենք ու դառնանք։
— Ապա՜, այնչափ տեղ, ավելի լավ չըլլար քոթ տէռոբեն վեր ելլենք, ու քոթ տ՝Ազիեն վար իջնենք։
— Ուի, վույի վո՜ւյ, սե միեո սե միեո։
— Ճընկըլլլլլլլլլ՜...
— Ան ո՞վ է։
— Տիկին...
— Ա՜ամաա՜ան, ասանկ կանանց ներկայությունն իմ նոպլեսությանս կը դպչի, զգայուն սիրտս կը նեղացնե։