Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 6 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 6-րդ).djvu/180

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

ԽՈՍԱԿՑՈԻԹՅՈԻՆ ՄԸ

— Տիկի՛ն, երեկ գիշեր մեր սուարեին ինչո՞ւ համար չեկաք։

— Ներեցե՛ք տիկին, հանցանքը իմս չէ, մեծավորս թող չտվավ, որ գայի։

— Մեծավորիդ խոսքին ինչո՞ւ ականջ կը կախես կոր. իմ մնավորս ալ թող տալ չուզեր, բայց ես զինքւ կամ կը քնացնեմ և կամ Կիրակոս աղան այս գիշեր քեզի տեսնել կ՝ուզե կոր ըսելով կը խաբեմ տեղ մը կը խավրեմ կը լմննա կերթա։

— Ես ալ աս կերպով կրնամ խաբել զինքը, բայց կը վախնամ, որ գացած տեղը մեկ ուրիշի մը աչք կը տնկե տե, իմ երեսս չնայիր:

— Ի՞նչ կ՚ըսես, վաթսուն տարեկան մարդ մը ասանկ բանե՞ր ալ ունի։

— Ունի հապա, անցյալները տուն մը գացեր էր տե, սքամպիլ խաղալու նստեր են նե՝ ձեռքի թուղթերը նշանով ընկերին իմացունելու տեղ սեղանին տակեն իմացուցած ատենը սխալմամբ դիմացը նստող տիկինին ոտքը կոխեր տե...։

— Ոտքը կոխելով ի՞նչ կըլլա:

— Բան մալ չըլլար ամա, տիկինը բարկացեր, հետևյալ օրը ինձի եկավ, երեսս ի վեր պոռաց, որ մեծավորդ զավթ ըրե՛:

— Մեծավորիդ ըսիր նե՝ ի՞նչ կըսե կոր։

— Սխալմամբ եղավ, կըսե՛ կոր, բնավ մտքեն անցած չէ եղեր տիկինին ոտքը կոխելու, բայց սեղանին տակը մութ ըլլալուն համար չէ տեսեր եղեր։

— Թող անոնք ալ մոմ մ՚ալ սեղանին տակը վառեին:

— Ինչուս պետք, ո՛չ կը խոսիմ ո՛չ ալ կ՚երթամ:

— էյ, ասանկ միս մինակ նստելով չե՜ս նեղանար։

— Դրացիիս հետ պատուհանեն կը տեսնվինք գիշերները:

— Ի՞նչ կը խոսիք։