ԹԵ ՍԵՐԸ ՄԱՐԴՍ ԻՆՉՊԵՍ ԿԸ ՑԱՏԿԵՑՈԻՆԵ
— Ի՞նչ ըրիր, Գրիգոր աղա, կարգվեցա՞ր։
— Չէ տակավին, գլուխնուս փորձանք մը եկավ, հարսանիքը ետ մնաց։
— Ի՞նչ փորձանք։
— Նշանածս ոտք կոխեր է, որ պարել չգիտցող մարդու հետ չեմ կարգվիր։
— Ի՞նչ պիտի ընեք հիմա։
— Ի՞նչ պիտի ընեմ, երկու ամիսե ի վեր պարի դաս կառնեմ կոր, սորվելուս պես պիտի կարգվիմ։
— Գոնե քիչ մը բան սորվեցա՞ր։
— Կամաց, կամաց կը սորվիմ կոր, վաթսուն տարեկան մարդ մը դյուրավ չկրնար սորվիլ ա՛։
— Հիմա որչափ սորվեցար։
— Քատրիլ կըսեն կոր, խաղ մը կա, երկու ամիսե ի վեր անոր կաշխատիմ կոր, բայց բավական սորվեցա։
— Ի՞նչպես բան է։
— էն առաջ դիմաց կանցնիս կոր, վերջեն նորեն ետ կը դառնաս կոր, քիչ մը աջ կողմդ կը ցատկես կոր, քիչ մը ձախ կողմդ կը վազես կոր, վերջեն կեցած տեղդ կը դառնաս կոր, ետքը նորեն աղջիկին հետ կը դառնաս կոր։
— Այս ամեն բանն ի՞նչպես միտքդ կը պահես կոր։
— Վարժապետնիս կ՝ըսե կոր, խաղացած ատեննիս ան կը պոռա կոր, շեն տը տամ, թուր տը մեն, ա կոշ, ա տրուաթ, կալոբ...
— Ի՞նչ, ըսել է ասոնք, գիտե՞ս։
— Չեմ գիտեր, բայց կը խաղամ կոր նե՝ կը հասկնամ կոր։
— Թուր տը մենը իրարու ձեռք սխմեցեք ըսել է, կալոբն ալ զիրար գրկեցեք։
