— Աստված չընե, խաղի մեջ մարդուս միտքը անանկ բան կուգա՞, Աստված չընե, մարդուս միտքեն անգամ չանցնիք։
— Չեմ ըսեր թե կանցնի, խաղն այնպես կը պահանջե, խաղին պահանջումն է ան. ամեն խաղ սկզբունք մը ունի, քատրիլին ալ սկզբունքն ան է, խաղացողներն ալ իրարու ձեռք բռնեն նե՝ ո՛չ թե չւար մտքով կը բռնեն, այլ սկզբունք մը պաշտպանած ըլլալու համար։
— Ըսել է, որ պար սորվելով ես ալ սկզբունք մը կը պաշտպանեմ կոր։
— Անշուշտ։
— Աս աղեկ, բայց ես հիմա կը մտմտամ կոր, որ քատրիլը երկու ամիսեն ամբողջ չկրցի սորվիլ նե՝ մյուս խաղերն ի՞նչպես պիտի սորվիմ։
— Կը սորվիս, դուն խելացի ես։
— Վարժապետն ալ անանկ կըսե կոր, քատրիլը քեզի հինգ տարիեն կը սորվեցնեմ, կըսե կոր։
— Աղեկ ա՛, մարդ կա, որ տաս տարիեն չկրնար սորվիլ։
— Բայց հարսնիքը հինգ տարի ետ պիտի մնա։
— Մեկ կողմեն հարսնիքը ըրե, մյուս կողմեն սորվե։
— Նշանածս չուզեր կոր, փեսա չեղած, պարը սորվելու ես կ՚ըսե, ամիսը անգամ մը զինքը տեսնալու երթամ նե թող չտար, որ երկու խոսք ընեմ, շուտ ըրե, գնա՛ համարդ սորվե կըսե, կը ճանբե, վաթսուն տարու մարդ Ամերիկայի կապիկի պես առտվնե մինչև իրիկուն ցատկել կուտա։ Առջի օրը ինքզինս մոռցած խանութիս մեջ ալ ցատկել սկսա, վերջեն դրացիներն ելան, ի՞նչ կընես կոր, Գրիգոր աղա, խելքի՞դ եկավ, ըսելով, առին նստեցուցին։
— Ատանկ է, սերը մարդս կը ցատկեցունե։
— Ըսենք որ հինգ տարիեն քատրիլը սորվեցանք, վերջեն ելա ու վալս ալ սորվելու ես ըսե նե՛ ան ատեն ի՞նչ ընելու է, նշանը ետ ընելու, լմնցնելու է։
— Ինչո՞ւ։
— Վալսը դժվար է եղեր, որչափ ըլլա նե մինչև որ սորվիս, քիչեն քիչ տաս տարի կ՛անցնի, ես ալ մինչև ան ատեն յոթանասունը հինգ տարեկան կըլլամ... աս ի՜նչ փորձանքի հանդիպեցանք, կյանքերնուս բոլոր օրերը պար սորվելու պիտի տանք, ու դարձյալ չպիտի կրնանք սորվիլ:
— Մի՛ վհատիր, Գրիգոր աղա, քիչ մը ուշադրություն ընես նե ավելի շուտ կը սորվիս։
