— Ինչո՞ւ համար.․․ ի՛նչ գիտնամ.․․ ամեն մարդ ինչո՛ւ համար կը կարգվի.. կարգվելու համար։
— Ի՞նչ նպատակավ կը կարգվիս։
— Կնիկ մունենալու համար։
— Լավ, հասկցա միտքդ։ Ի՛նչ տեսակ աղջիկ կուզեք ուրեմն։
— Սև աչքերով, սև ընքվիներով, պզտիկ բերնով և քիթով և բարձր հասակով աղջիկի մը պետք ունիմ։
— Գլխուս վրա։
— Այո՛, ասանկ աղջիկ մը։
— Ձեր ուզածին պես աղջիկ մը կա. եթե կը հաճիք վաղը երթանք տեսնելու զայն։
— Երթանք։
— Ընդհանրապես յոթնուկեսին կամ ութին միջոցները աղջիկ կը հանեն ի տես. վաղը վեցուկեսին հոս կը գտնվիմ և մեկտեղ կերթանք։
— Շատ աղեկ։
— Խոսքիդ վրա հաստատ ես, այնպես չէ՞։
— Այո՛, շատ հաստատ եմ։
— (Ձեռքը թոթվելով) Մնաք բարով ուրեմն։
— Երթաք բարով... ձեռքերնիդ որչափ փափուկ է տիկին։
— Խնդալու խոսքեր կընես, պարոն Կուռնելիոս, ձեռքիս փափկությունն է մնացե՛ր, հարսությանս տեսնեիր դուն իմ ձեռքեբըս... ո՛հ, տարիները, տարիները... Վաղը վեց ու կեսին։
— Այո՛։
Տիկին Է.․․ կը մեկնի։
Պարոն Կուռնելիոս առանձին մնալով նարկիլեն կը լցնե և կսկսի քաշել։
Քառորդ մը կանցնի և ահա սենեկին դուռը կը բացվի և կը մտնե օրիորդ Ը... որուն երեսեն հիսուն հուլիսներ, հրատապ ամիսներ, անցած են։
— Ի՞նչ կուզեք, տիկին, կը հարցնե պարոն Կուռնելիոս, քիչ մը խստությամբ։
— Կը նախատե՞ք զիս, պարոն Կուռնելիոս։
— Նախատելու բան չկա հոս. ինչո՛ւ եկաք։
— Այդ բառն չվայլեցուցի ես ձեզի. սիրտս վիրավորելու համար անկե ավելի սայրասուր բառ մը չէիք կրնար գործածել։
— Ի՞նչ կը ծախես։
