— Մայրի՛կ, բան մը կըլլամ կոր։
— Ինչ ունիս, աղջիկս։
— Սրտիս մեջ նեղություն մը կզգամ կոր։
— Բժիշկ մը բերենք։
— Բժիշկ չեմ ուզեր... անհանգստություն մունիմ։
— Ի՞նչ անհանգստություն, մսեցա՞ր։
— Մեկը տեսա... տեսնես մայրիկ, ի"նչ սիրուն երիտասարդ։
— Էյ․․․
— Շատ բարի երիտասարդ մը... ինձի շատ պատիվ ըրավ:
— Հետո՞։
— Եվ ըսավ, թե շատ երջանիկ պիտի ըլլար, եթե զինքն փեսա ընդունեինք... ես չըլլար, ըսի․․․ հիմա կը մտմտամ կոր քի ինչո՞ւ համար չըլլար ըսի, չըլլալու բան մը չէ, անանկ չէ՞, մայրիկ:
— Մենք քեզի ուրիշին պիտի տանք, աղջիկս։
— Մայրի՛կ, իմ տեսածս անանկ երիտասարդ մէ, որ տեսնաս նե դուն ալ պիտի հավնիս։ Ան երիտասարդը կուզեմ ես, հայրիկիս զրուցե՛, որ վաղը առտու նշանվինք, տեսնաս ի՞նչ բարի տղա է։
— Ատ խոսքը մեյ մալ չընես, հայրդ իմանա նե..․
— Թե որ ինձի ան երիտասարդին չտաք գալ շաբթու կր փախչիմ, գիտցած ըլլաք։
— Հանցանքն մերն է, որ քեզի պարահանդես ղրկեցինք։
