— Խղճիդ հարցո՛ւր, դու կարող ես այսօր աղջիկս կորսնցնել կամ փրկել։
— Պատճառը դուն ես, ինչո՞ւ տարիր զիս տունդ։
— Ի՞նչ գիտնամ, որ ասանկ խոսքեր պիտի ելլան, ճանըմ, աղեկ ա՛, ծուռ նստինք շիտակ խոսինք, սանքի ինչո՞ւ սա աղջիկը չառնես, առնես նե ի՞նչ վնաս կունենաս, խոսք է յա..․
— Կարգվելու միտք չունիմ ես։
— Պարապ բան։ Եկուր անանկ ընենք, երկու երեք հարյուր ոսկի տամ քեղի, դրամագլուխ ըրե, գործի մը սկսե, հինգ վեց տարի ալ տունի ծախք ընել չեմ տար քեզի։
— Մտմտամ քիչ մը։
— Շատ աղեկ. քանի մօրեն տուր պատասխանը։
ՏԵՍԱԿՑՈԻԹՅՈՒՆ ՅՈԹՆԵՐՈՐԴ
— Ի՞նչ որոշում տվիր։
— Չորս հարյուր ոսկի՛ պիտի տաս։
— Կընդունիմ։
— Տասը տարի տան ծախք չպիաի ընեմ։
— Շատ աղեկ, զավակս ես իմին, թող կուտա՞մ որ ծախք ընես։
— Նշանտվությունը գալ շաբթու կընենք։
— Լավ։
— Տարիե մալ հարսնիքը։
— Շատ աղեկ, տղաս, շատ աղեկ, ողջ ըլլաս։ Կուզեմ, որ ամեն իրիկուն մեզի գաս կերակուրի։
— Կուգամ։
— Եկուր համբուրեմ զքեզ, զավակս։
— Ես ալ ձեռքդ համբուրեմ, հայր իմ։
— Խըսմեթը ասանկ է եղեր, զաթը առաջի օրեն ես քեզի հավնեցա, ամա, բերանս առաջ չգնաց բանալու քեզի, ամչցա, էյ, գիտե՞ս, դժվար բան է աղջիկս քեզի տամ ըսելը, ամա անանկ հայրեր չկա՞ն, շա՜տ, գլխուս մազին չափ ամա, ինչ օգուտ, որ հայր կա, հայր ալ կա։
— Ան ալ խո՞սք է։
— Մենք չենք վարժված անանկ բաներու, մենք կամչնանք.
— Պելլի է։
— Կեցիր բարով, փեսաս։
— Երթաք բարով։
— Կերակուրի կսպասեմ։
— Պիտի գամ։
