մարդկություն է... մարդուս գլուխը չցա՞վիր, այսօր քիչ մը շատկեք պտըտեցավ նե՝ արյունը գլուխը ելավ զահեր․․․ ի՞նչ ըսեմ յա.․.
— Լիմոնի խապուխ կապեինք ճակատը կամ քիչ մը բաթեթես։
— Ճանըմ, իրար անցնելու ի՞նչ կա, ես քեզի չափ չիյտե՞մ. հիսուն տարեկան կնիկ եմ։ Իմին ալ երբեմն գլուխս կը ցավի, բայց, բերանս չեմ բանար, ամեն բան կըսվի՞... սիրտդ մի՛ հատցուներ միս բերի՞ր։
— Թող տալու է, որ անանկ պառկի՞։
— Պրիզոլտ կուզեիր կոր նե։
— Օ տը քոլոնեը չունինք։
— Օ տը քոլոնեը պրիզոլա կըլլա՞։
— Գլուխը շփեինք։
— Պիզոլայո՞վ։
— Ո՜ւֆ, մայրիկ, չես հասկնար, о տը քոլոնեըյով հարսին ճակատը շփեինք։
— Ճանըմ, ի՞նչ ունի հարսին ճակատը, Աստված չընե, վտանգավոր բան մը ըլլա նե՝ դեղ չե՞մ շիներ։ Երթամ նայիմ անգամ մը։
Հարսին քովը կերթա և կը դառնա․
— Մաշալլահ, բան մալ չունի կենճը, սանկ բսոր մը ցավ կա գլխին մեկ կողմը.․․ ելավ, կուգա կոր.․․ մարդը խենդ կը դարձնեք, ճանըմ։
Կը ճանաչեմ նաև դարձյալ հիսնամյա և դեր կեսուր մը, որ օր մը սանդուխեն իջած ատեն սխալ քայլ մը կառնե և սանդուխեն վար կը գլտորի, աջ թևը կը ցավցունե, այնպես որ չկրնար վերցունել․ ճակատն ու քիթը քարի ղարնվելով կը ճեղքվին։
— Ճանըմ, ինչո՞ւ խենդի պես կփջնաս, քա վայ պանա, ելիր բան չկա, բան չկա, կըսե հարսն և կօգնե կեսուրին, որ կանգնի:
— Վայ թևս... վայ ճակատս․․․ վայ քիթս․․․
— Կամաց կամաց ելիր, որ նորեն չիյնաս... քա վայ պանա, մարդս կոխած տեղը չնայիր, քիչ մը հաց ծամե դիր ճակտիդ ու քթիդ վրա, բան մը չէ։
Կեսուրը կը նստեցնե բազմոցին վրա և կերթա քոռշեն շինելուս
Այրը կnւգա։
— Ի՞նչ եղեր ես, մայր։
— Մի՛ հարցներ, զավակս, մի՛ հարցներ։
— Ի՞նչ կա։
— Մազ մնաց, որ կը մեռնեի կոր։
— Ի՞նչ եղավ։
