միույն վրա դրված է Թորոս աղային գիշերվան քյուլանը, էնթարին. ձեռքի պզտիկ հայելի մը և Պղնձե քաղաք մը, իսկ միաին վրա կը տեսնվին պեզիկի թուղթեր, ջուրի սրվակ մը և քանի մաթոռներ։ Եբենոսն ընտիր սեղան մը դրված է բազմոցին վրա նույնպես թավիշով ծածկված։ Քոնսոլին է երևան երկու ծաղկի անոթներ, մարմարիոնե պզտիկ արձաններ, խահվեի գավաթներ, տղու քանի մը շորեր ու վարտիկներ, դուռնյուռ մը, երկու սանտր, անուշահոտ օճառ մը քառակուսի, շիշ մը լավանտա, ձուկի պզտիկ կասկարա մը և զույգ մը տղու կոշիկ։ Այս տեսարանը կը հիշեցնե ինձ տուն մը, զոր նկարագրած եմ Պճնասիրություն անուն նամակիս մեջ։
— Ի՞նչ վիճակ Է այս, պոռաց Թորոս աղան սպասուհվույն։
— Սենյակը պիտի ավլեի, ուրիշ գործի կանչեցին, չկրցի շտկել։
— Տիկինը ո՞ւր Է։
— Շրջազգեստին բռովան տալու համար մոտիսթրային գնաց։
— Սոֆին ո՞ւր Է։
— Ությու կընե կոր։
— Աղավնին ո՞ւր Է։
— Կը հագվի կոր։
— Մայրս ո՞ւր Է։
— Աղոթագիրք կը կարդա կոր։
— Շուտ ըրե՛, շտկե սա տեղը։
Կարմրեցավ Թորոս աղան և Հաբեթ աղայեն ներումն խնդրեց։
— Ներեցե՞ք, Հաբեթ աղա։
— Ի՞նչ կա ներելու։
— Ներումն կը խնդրեմ։
— Ներումն խնդրելու բան չկա, տուն Է, ամենուս ալ տունը ասանկ բաներ կըլլան․ թող որ բան մալ եղած չէ։ Պիտի ավլե եղեր, վերջը ուրիշ գործ ելեր է, ձգեր է.․․
— Ասանկ ալ անկանոնությո՜ւն․․․
— Անկանոն բան մը չկա, Թորոս աղա, հանդարտեցե՛ք։
Սպասուհին կարելի եղածին չափ շուտով շտկեց, և ավելորդ բաները դուրս հանեց։
— Շուտ ըրե՛, գնա օղի բեր քիչ մը, հրամայեց Թորոս աղա սպասուհվույն, երբ սա վերստին մտավ սենյակը։
Սպասուհին գլուխը ծռելով դուրս ելավ։
