Հայկանուշին, որ գա և առջևը նստի։ Հայկանուշ, որ դեռ հագված ալ չէ, կը փախչի։ Մայրը կը կանչե աղջիկն։ Հայկանուշ խնդալով սենյակին աեկյունը կը փախչի։
— Եկուր, սիրուն աղջիկս, հրեշտակս, կըսե մայրը խանդաղատանոք։
Հայկանուշ մյուս անկյունը կը փախչի և ձեռներով վեր կառնե մադերն, որ ճակտին վրա ինկած էին։
— Մի՛ հողն երներ ինձի, Հայկանուշ, եկուր կըսեմ կոր։
— Չէ՛, մայրիկ, չէ, կը պատասխանե խնդալով և աչքին վրա ինկած մազի քանի մը թելերը ձեռքով դեպի վեր քշելով։
— Հիմա ելլեմ պիտի բռնեմ, հա։
Հայկանուշ սենյակեն դուրս կը փախչի։
— Եկուր, հրեշտակս, եկուր, մի հոգնեցներ ինձի։
Հայկանուշ ուրիշ սենյակի մը մեջ կը պահվտի։
— Եկո՛ւր, կըսեմ կոր, մի՛ սկսիր նորեն, գործի պիտի ելլամ, սպասելու ժամանակ չունիմ։
Պատասխան չկա։
— Սիրտս հատավ նե․․․ եկուր կըսեմ կոր, հիմա կելլեմ, կը ծեծեմ հա՛:
Հայկանուշ մորը կերևա սենյակին սեմին վրա և խնդալով նորեն կը փախչի։
— Ինձի հետ խաղի ելեր ես կեցիր։ ես հիմա կը սորվեցնեմ քեզի․․․ սատանա..․ սրվոր նայե մեյ մը․․․ ինձի հետ ճուրճինայի ելեր է։
Մայրը կելլե և Հայկանուշին թևեն բռնելով կը բերե առջևը կը նստեցնե բազմոցին վրա։
— Նստե՛ նայիմ հոս։ Սա լաթը դնեմ։
Պզտիկը կը քաշե լաթը։
— Հայկանո՛ւշ, կը ծեծեմ հա։
Մայրը կը հաջողի լաթը դնել։ Պիտի սկսի սանտրել։ Սանտրը որ է։ Քովի սենյակը ձգած էր աղջիկը բերելու գնացած ժամանակը։
— Սանկ նստե՛, մերերար, որ սանտրը գտնեմ։
Սիրուն սուտանան լաթը նորեն կը քաշե, մեկդի կը նետե և կսկսի սենյակին մեջ վազել։
— Դարձյա՞լ ելար․․․ հոս եկո՛ւ նայիմ․․․
Մայրը բռնելու կաշխատի, աղջիկն որ վազած ժամանակ ոտքը զռան սեմին կը դպի, կիյնա և ծունկը կը ցավցնե քիչ մը։
