— Երես մի՛ տար դարձյալ, վա՜խ աղջիկս... թևե՞դ քաշեց, հայրդ։
— Դուն ալ կուտաս կոր երես... գիրկս եկուր աղջիկս։
— Ես չեմ տար կոր... իմ աղջիկս խելոք է... հա՞ աղջիկս.․․ իմ աղջիկս երես չառներ։
— Իմ գիրկս եկուր, Հայկանուշ։
Հայրը կը ղրկե աղջիկը։
Հետո.
— Թևդ ցավցուցի՞, աղջիկս։
Հայկանուշ գլխովը կը հայտնե թե, ոչ։
— Ինչո՞ւ թևդ ցավցուցի՞ կըսես... ասանկ կրթություն չտրվիր տղայոց։
— Իրավունք ունիս... բայց երես չտալն ալ չըլլար կոր... ի՞նչ գիտնամ։
— է... հա՛ իրավունք ունիս... ես ալ երբեմն, երբեմն կուտամ կոր... բայց աշխատելու է որ...
— Դպրոցին մեջ կը կրթվի հետո։
— Իրավ է... տուր ինձի, որ մազերը սանտրեմ։
— Մայրիկը, Հայկանուշիս մազերը սանտրե նայիմ։
Հայկանուշը կը հնազանդի, կերթա յուր մորն առջևը կը նստի և թույլ կուտա սանտրվիլ մորմեն։
— Տե՛ս, ինչ խելոք կը նստի իմ աղջիկս, կ՝ըսե հայրը։
— Իմ աղջիկս գառնուկ է, կ՝ավելցնե մայրը։
— Քիչ մառաջ լացողն, չար Հայկանուշն էր։
— Այո՛, ուրիշ Հայկանուշ մէր անիկա։
— Իմ աղջիկս չլար։
— Ի՜նչ ալ աղվոր կըլլա կոր։
— Ապրիս, աղջիկս, ապրիս... օրհնյալ է Աստված, վերջացուցինք խնդիրը... պարապ տեղ իրարու ծանր խոսքեր ըրինք։
— Ի՞նչ ծանր խոսքեր ըրինք, դո՛ւն ալ... տուն ըլլա, խոսք. չըլլա... ասանկ բաներ վնաս չունի... իրարու աչք չհանեցինք ա՛։
— Նախաճաշս պատրա՞ստ է։
— Այո՛, ներսն է։
Այրը կերթա նախաճաշը կընե և հետո ներս մտնելով.
— Ըսելիք մունի՞ք։
— Ոչ, իրիկունը կողով մը ելակ բեր։
— Լավ։
