— Պարոն փաստաբան, ընկերոջս հետ դատ մը ունիմ։
— Ի՞նչ է դատերնիդ։
— Հաշիվները տեսանք հիսուն ոսկի ինձի պարտական կը մնա կոր։
— Է՛յ, չտա՞ր կոր։
— Հիսուն ոսկի դուն ինձի պարտական ես կըսե կոր։
— Անա՞նկ է.
— Ես ալ ան հարցունելու եկա ձեզի, որչափ ըլլա նե դուք փաստաբան եք, մեզմե աղեկ գիտեք, հիմա հիսուն ոսկի որերնի՞ս պարտականք ենք արդյոք։
— Քուկին առնելիքդ ըլլալն չե՞ս գիտեր կոր։
— Բեհ, գիտնայի նե՝ այստեղ ի՞նչ գործ ունեի։
⁂
— Տղադ ի՞նչպես եղավ, Թորոս աղա։
— Ինչպես պիտի ըլլա, վարպետ կերթա, կաշխատի, բայց չկրնար ստակ ավելցնել։
— Ի՞նչ է պատճառը արդյոք։
— Չգիտեմ, երկու յախան իրարու քով չկրցավ բերելն, գնաց։
— Ղալաթիս երկաթյա կամուրջին պես, չըսե՞ս։
⁂
— Բարև՛։
— Աստծու բարին։
— Այսօր ստակ պիտի տայիր։
— Չպիտի տաս նե՝ չպիտի տամ ըսե, ես ալ երթամ արգհալ ընեմ, որովհետև ալ սպասելու ժամանակ չունիմ։
— ․․․
— Ինչո՞ւ չես խոսիր կոր, աղբա՛ր։
— Անոր համար, որ ես հիմա իմաստասիրության տված եմ ինքզինքս, և փիլիսոփան կըսե, որ Սակաո խօսեայ, լուր բազում:
— Բայց և այնպես փիլիսոփան չէ ըսեր, որ ուրիշներուն ստակը կլլես։