— Չոճուխներուն կաղանդչեք, վարժապետներուն կաղանդչեք, պեքճիին կաղանդչեք, սաքային կաղանդչեք, ժամկոչին կաղանդչեք, խահվեձիին կաղանդչեք, սափրիչին կաղանդչեք, վերջապես բարև տվողին կադանդչեք, փարա չունիս նե ինչ կ՛ընես։
— Ճարելու է, անցյալ տարի ես ալ չունեի, տունեն քանի մը կտոր բան կախեցի կաղանդչեք տվի։
— Երեք ամիսեն վճարելի պզտիկ պոնոներ տամ կըսեմ կոր այս տարի։
⁂
— Քուզում Մարտիրոս աղա, քեզի բան մը պիտի աղաչեմ, ամա, չէ չպիտի ըսես։
— Ի՞նչ է նայիմ։
— Ինձի քսան ոսկինոց ոսկիե ժամացույց մը և ոսկիե քորտոն մը տուր, գալ շաբթու փարան կուտամ։
— Սկզբունքիս դեմ է վերեսիեն։
— Ոտքդ պագնեմ... արևդ սիրեմ։
— Կաղաչեմ, ատանկ խոսք չեմ ուզեր։
— Շատ նեղն եմ, թե որ չտաս, տունս տեղս կը փլի... դուն տղեկ մարդ ես։
— Ինչո՞ւ փլչի տունդ:
— Խոսքը մեջերնիս, նշանածիս տամ պիտի, չտամ նե՝ նշանը ետ կ՝ընեն. գիտես ա՛, աս անիծյալ կաղանդը նշանված երիտասարդներու փորձաքարն է, աժան բան մը տարի՞ր մի, փարա չունի, կ՛ըսեն և գործը կավրեն... ճանըմ Մարտիրոս աղա։
— Չեմ կրնար տալ, թե որ երկու օր առաջ գայիր բան մը կրնայի ընել:
⁂
— Գարեգին աղա, ձեզի խնդիրք մունիմ։
— Ըսե՛, գլխուս վրա:
— Չպիտի մերժես։
— Ինչո՞ւ մերժեմ։
— Տասն և չորս ոսկի կրնա՞ս տալ ինձի քանի մը օրվան համար:
— Չեմ կրնար տալ։