— Լուսինը պզտիկցած ատենը ո՞ւր կերթան ուրեմն մնջի մարդիկրը[1]։
⁂
— Հրամմեցեք, պարոն, ի՞նչ կուզեք։
— Կաղանդի օրը կնկանս կուզեմ նվեր մը ընել։
— Շատ աղեկ, սա խումաշները ինչպես են։
— Ատոնք չեմ ուզեր, կուզեմ որ առնելիք բանս դիմացկուն՛ ըլլա և գործածվի, սա ճերմակը հանե՛ նայիմ։
— Բայց ասիկա կանանց համար չէ։
— Ավելի աղեկ ա՛, ես ալ կնկանս նվեր պիտի ընեմ, որ անկից ինձի քանի մը շապիկ կարե։
⁂
Երկու բարեկամ ճաշելու համար ճաշարան մը կը մտնեն:
— Մանչուկ, եկուր նայինք ի՞նչ կերակուր ունիս։
— Ներեցե՛ք, քանի որ ես բերի ձեզ հոս, պետք է, որ կերակուրն ալ ես ապսպրեմ։
— Ոչ, ես պիտի ապսպրեմ։
— Չեմ ընդունիր։
Մանչուկը կուգա, կերակուրներն իրարու ետևե կը բերվին. երկու բարեկամները աղեկ մը կուտեն, կը խմեն։ Կարգը ստակ տալու կուգա։
— Որչա՞փ է պարտքերնիս։
— Թո ղ ինձի, ես պիտի վճարեմ։
— Չըլլար, ես պիտի վճարեմ։
— Թո՛ղ չեմ տար։
— Եթե դուն վճարելու ըլլաս կը վշտանամ։
— Եթե դուն տալու ըլլաս մեյ մ՝ալ հետդ չեմ տեսնվիր։
— Ատանկ է նե դուն տո՛ւր, չեմ ուզեր, որ հետս չտեսնվիս։
— Բայց աս ալ գիտնալու ես, որ ես ալ չեմ ուզեր, որ վշտանաս։
— Շատ աղեկ, չեմ վշտանար, դուն տո՛ւր։
— Ես հասկցա որ վշտացար, այսօր դուն տուր, ուրիշ օր մալ ես կուտամ։
- ↑ Հավանականաբար Ադրիանուպոլիս պիտի երթան, որովհետև Գալեմճյանի խումբը պզտիկնալուն պես դերասաններն Ադրիանոլպոլիս գացին։ Ծան. հեղինակի: