Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 7 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 7-րդ).djvu/377

⁂

— Հովհաննես աղա, հարյուր տասը տարեկան ես։

— Այո՛։

— Երկու շաբաթե ի վեր է որ հիվանդ ես։

— Այո՛։

— Կտակնիդ ընելու ըլլալք նե աղեկ կ՝ըլլա։

— Այո՛, կտակ կ՝ընեմ իմ մարմինս բժիշկներուն, որ մեռնելե՛ս վերջը զայն բանան և նային, որպեսզի ինչ հիվանդութենե մեռած ըլլալս ես ալ հասկնամ։

⁂

Համբարձում աղան պարտատերներուն ձեռքեն խալսելու համար իր բարեկամներեն մեկուն տունը փախավ։

Իր բարեկամն ալ պարտք ուներ, բայց Համբարձում աղային չափ չուներ։

Համբարձում աղան քանի մը ժամ նստելեն ետքը հորանջելով ըսավ․

— Ո՜ւֆ, կը ձանձրանամ կոր... ժամանակն ալ չանցնիր կոր... օրերը ո՜րչափ երկար են։

— Երկար են մի. քանի մը պոնոներ տուր որ տեսնես օրերը որչափ շուտ կ՝անցնին կոր։

⁂

Տնտեսագետ կնիկ մը:

Մարդուն մեկը մահվան անկողնույն մեջ ծանր հիվանդ պառկած միջոցին կնիկն քովը կերթա ու իրեն կըսե.

— Սիրելի էրիկս, նոր առած ոտքի ամաններդ ամենևին չհագար, անանկ դրած են. մեղք չէ՞ ստակին, սիրելի էրիկս, մեռնիս նե ո՞վ պիտի հագնի անոնք։

⁂

— Ձեզի բան մը պիտի աղաչեմ։

— Ըսեք։

— Կնկանս շիրիմին վրա տապանագիր մը դրել տալ կհուզեի, դուք աղեկ բանաստեղծ մ’եք, բան մը գրեցեք։