Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 7 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 7-րդ).djvu/388

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Ինչպես թատրոնի, նույնպես ալ քաղաքականության մեջ չխաղացող դերասանները խաղացողներուն չեն հավնիր։


— Մարգար աղա, խնդիրք մը ունիմ հրամանոցդ, կաղաչեմ որ չէ չըսես։

— Ի՞նչ է։

— Կը խնդրեմ, որ ոսկի մը փոխ տաս ինձի։

— Թողություն կընեք, ես հրամանքդ չեմ ճանչնար։

— Ես ալ անոր համար է, որ հրամանքեդ ուզեցի, վասնզի զիս ճանչցողներուն մեկն ալ չուզեց տալ։


— Ի՞նչ կընես կոր, բարեկամ։

— Ի՞նչ պիտի ընեմ, ողբերգություն մը կը գրեմ կոր։

— Կատակերգություն մը ինչո՞ւ չես գրեր։

— Մոլիերը կարդալես ի վեր կատակերգություն չեմ գրեր։

— Կերևի որ Ռասինը դեռ կարդացած չեք։


— Կիրակոս աղա, աչքի ցավդ ի՞նչպես եղավ, հիմա աղեկ կը տեսնա՞ս կոր։

— Քեռորդվույս կարծիքն ան է, թե հիմա առաջվնե ավելի լավ կը տեսնամ։


Ձանձրալի մարդու հետ գլուխ չելլվիր։

Թորոս աղան գլուխ ցավցնել շատ կը սիրե։

Առջի օրը իր բարեկամներեն մեկուն տունը կերթա։

— Աղան հո՞ս է։

— Հոս է, բայց կը քնանա կոր։

— Շատ աղեկ, կսպասեմ, որ ելլա։

Ծառան վեր կելլա ու նորեն վար կուգա։

— Տերս հիվանդ է։

— Զրուցե, որ գեղ մը կընեմ իրեն:

Ծառան կերթա կուգա: