մանակի համար, համարձակություն կստանձնեմ ձեր մեծապատվութենեն շնորհք մը խնդրելու...
— Կաղաչեմ շուտ ըսեք, ինչ որ պիտի ըսեք։
— Նվաստս երկար ատենե հետե ազգային վարժարա...
Վարժապետ ըլլալը շուտ մը կը հասկնաս։
— Վարժարանաց մեջ անձնվիրաբար ծառայելով ազգին, մեծ արդյունք առաջ բերած եմ։
— Աստված վարձահատույց ընե. հիմա ի՞նչ կուզեք։
— Կը փափագիմ, որ հինգ վայրկյան շնորհեք ինձի.
Սիրտդ կը սխմվի, բայց անքաղաքավարության վախով ձայն չես հաներ։
Հինգ վայրկյանի կարոտություն չկա պարոն. ինչ ըսեք պիտի նե հասկցա. դուք վարժապետ եք, և կարծեմ վարժապետության տեղ մը կը փնտրեք. այնպես չէ՞։
— Բայց շնորհք ըըեք, որ ըսեմ։
— Արդեն ըսիք պարոն։
— Ե՞րբ ըսի.
— Հիմա ըսիք նե. կերևա որ մոռցաք։
— Կարելի է. ուրեմն հասկցաք։
— Այո՛, հասկցա. ի՞նչ բան դաս կրնաք տալ։
— Նվաստությունս։
— Կաղաչեմ, այդ բառը մի գործածեր. ետքը կարծեմ շատ պետք պիտի ունենաք, այն ատեն գործածեցեք։
— Շատ լավ. ծառանիդ այնպիսի վարժարան մը մտնել կուզեմ, որ մարդ իմ գործիս չխառնվի. ես ինչ ուզեմ նե ան ընեմ, աշակերտաց քովն ալ մարդ չըհանդիպի, մինչև երկու տարի:
— Անկէ ետքը՞։
— Անկե ետքը ամեն մարդ թող տեսնե, թե տղայք ի՞նչ են սովրեր։
— Շատ լա՛վ. երաշխավոր մը կրնա՞ս ցուցնել։
— Ինչի՞ երաշխավոր կուզեք։
— Հապա երկու տարիեն ետքը տղայքը բան մը սովրած չլլան նե՝ եղած վնասները որմե՞ն առնելու է։
— Բայց, թե որ տղայքը ծույլ ըլլան, խուլ ըլլան ու բան չսովրին նե ես ինչ ընեմ. իմ հանցանքս ի՞նչ է։
— Ուրեմն ի՞նչպես կրնաս ըսել, թե տղայքը երկու տարիեն ետքը թող տեսնեն։
— Բայց ես խոսքի վրա կըսեմ։