ԱՅՎԱԶԻՆ ԳՐԱՍԵՆՅԱԿԻՆ ՄԵՋ
Մեր Այվազուկը երեքշաբթի օրը Պոլսո գեղերը ամբողջ պարտելով, և հազիվ երկու կտոր ձեռագիր ճարելով հետևյալ օրը կանուխ գրասենյակը կը վազե.
— Գաբրիկ, պարոն Մ. Ա. ձեռագիր չղրկե՞ց։
— Ո՛չ։
— Հապա պարոն Կ.ը:
— Ան ալ չղրկեց։
— Պ. Ն. Թ․ ալ չղրկե՞ց։
— Ո՛չ։
— Ինչ անհոգ մարդիկ են սվոնք, ժամանակին ձեռագիր հասցնելու չե՞ն. հրամմե՛, ըսե նայիմ, ինչո՞վ պիտի լեցնենք այսօր Մամուլը. ընդամենը երկու կտոր ձեռագիր կա քովս։
— Իրավ որ չիյտեմ. կամքը ձերն է։
— Սա օտապաշին չկան չե՞ս, անիկա երբեմն թոհաֆ, թոհաֆ բաներ կը խորաթե։
Գրագիրը կերթա, օտապաշին կառնե կը բերե։
— Խոսե նայինք, օտապաշի, ի՞նչ կա ինչ չկա։
— Ի՞նչ խոսիմ, աղա։
— Այս օրերս բան մը չլսեցի՞ր։
— Չլսեցի՛։
— Բան մը չտեսա՞ր։
— Չտեսա՛։
— Երազիդ մեջ ալ բան մը չտեսար։
— Չտեսա աղաս, ինչ ընեմ, առաջուց իմացնեիր նե՝ խաթերդ համար կը տեսնեի։
— Լուր մը չիյտե՞ս, երեկ, այսօր բան մը չպատահեցա՞վ։
— Պատահեցավ։
— Հա՛, իշտե զրուցե։