— Երեկ առտու անանկ թոհաֆ բան մը եղավ որ․..
— Շուտ ըրե, պատմե։
— Անանկ թոհաֆ բան մը, որ խնդալեն ճաթեցանք։
Այվազը Գաբրիկին — գրիչդ ձեռքդ առ։
— Այնաչափ թոհաֆ, որ գիշերը խնդալեն քունս չտարավ։
— Պատմե նայինք (Գաբրիկին). ըսածները մեկ կողմեն գրե։
— Երեկ գիշեր, աղաս, ժամը մեկ ու կեսին միջոցները, սանդուխեն վեր ելած ատենս ոտքս սահի վար չիյնա՞մ մի։
— է՛յ, ետքը։
— Լմնցավ, այսչափ։
— Գաբրիկ, աս կտորը շարիվարի կըլլա՞ մի։
— Չէ՛, թե որ սանդուխին ոտքը սահեր և վար իյնար նե՝ ան շարիվարի կըլլար։
— Շատ աղեկ, պապա մեկ կողմդ չկոտրեցիր ա՛, անկե աղեկը չկա։
— Թոհաֆ չէ մի ամա վար իյնալս...
Այվազն օտապաշիեն նյութ մը չկրնալ փրցնելուն վրա բարկացած՝ գրագիրը կը ղրկե, որ խահվեճին կանչե։
Այվազին հրամանը կը կատարվի, խահվեճին կուգա։
— Սըկեց բան մը ըսե՞ ծո. խնդալու բան մը ըսե։
— Չիյտեմ, պարոն։
— Հիմա քեզի զապթիե կուտամ հա՛, հասկցա՞ր։
— Ի՞նչ ըսեմ։
— Ինչ կուզես նե ըսե՝, այսօր Մամուլ պիտի հանեմ ես, պետք է որ թոհաֆ խոսք մը ըսես։
— Ոտքդ պագնեմ, պարոն Մամուլ, ես ղազեթաճի եմ որ։
— Ատ խոսքերը մտիկ ընելու վախիթ չունիմ. աս խանեն վռնտել կուտամ քեզի։
Խահվեճին դողալով վար կը վազե. Այվազն ու գրագիրը մինակ կը մնան։
— Պարոն գրագիր, ի՞նչ պիտի ընենք։
— Դուք գիտեք։
— Պե ճանըմ, նոր հրատարակություն մը չկա՞ որ ծանուցում ընեինք։
— Չկա՛։
— Շուտ թատրոն վազե, և ներկայացվելիք խաղին ազդր ա՛ռ եկուր, թե որ ներկայացում տալու միտք չունին նե՝ իմ կողմես
