— Է՜յ։
— Նամակը մեզի կուտա։
— է՜յ։
— Նամակը առնելնուս պես, անանկ նամակ մը գրած չես ըլլար։
— Ես գրեցի նե։
— Դուն գրեցիր ամմա, նամակը ձեռք անցնելուդ պես, մեյ մալ կը նայիս քի դուն քիչ ասանկ նամակ մը գրած չես եղեր մեյեր, ուրիշ մեկը գրեր Է տե տակը քու անունդ դրեր է։
— Ասանկ բան կըլլա՞ չեմ Մասիսը նամակը մեզի կուտա՞ մի, ան ի՞նչ ազգասեր մարդ Է։
— Անգամ մը կը փորձենք։
(Տեսարանն է Մասիսի գրասենյակը։ Մասիս գրասեղանի առջև նստած կը գրե. վարդապետ մը և աշխարհական մը սենյակեն ներս կր մտնեն)։
— Բարև Էֆենտի։
— Աստուծո բարին։
— Ձեզի բան մը աղաչելու եկանք։
— Ի՞նչ է։
— Ղուզուլճանի Հյուսեյին պեյի վրայոք նամակ մը գրած Էի, այն նամակը ինձի տվեք։
— Քեզի՞ մի տամ, քեզի՞ մի տամ, անօրեն, մատնիչ, այսչափ խռովությանց պատճառ եղար, լրագրաց մեջ զիս խաղալիք ըրիր, դատ բանալուս պատճառ եղար, դատս կորսնցնելու պատճառ պիտի ըլլաս և հիմա եկեր ինձմե նամակ կուզես, կորի դիմացես, երեսդ չտեսնեմ։
— Պե ճանըմ...
— Մտիկ ընելու ժամանակ չունիմ. Մասիսը ձեր էյլենճեն է, ե՞ք ամչնար անամոթներ...
— Պե ճանըմ...
— Դո՜ւրս կորսվեցեք կըսեմ, դուրս, դուրս, գործ ունիմ, դիր ունիմ, ներքին լուրերը պիտի թարգմանեմ։
— Պե ճանըմ...
— Ի՞նչ խոսք չհասկցող մարդ եք դուք, դուրս ելեր կըսեմ, չեմ ուզեր հետերնիդ խոսիլ, չեմ ուզեր ձեր երեսը տեսնել, չեմ ուզեր, որ դուք ալ իմ երեսս տեսներ, մատնիչ, վատ, քսու...
— Պե ճանըմ, սա նամակը տուր կըսեմ նե՝ հելպեթ բան մը գիտեմ ես ալ արթըխ լեռնեն չեկա յա (Գրպանեն ոսկիներու ձայն նանելով):