— Դեռ հիմա սկսա ձեռագիր պատրաստել։
․․․Տեղի ունեցած է այս օրերս դպրոցի մը մեջ։
Ցրվիչը ներս կմտնե․
— Անդորրագիրը տարի, բայց այն բաժանորդը մեռեր է։
— Մեռե՞ր է մի։
— Այո՛, մեռեր է։
— է՛յ, բաժանորդագինը ո՞վ պիտի վճարե հիմա, բաժանորդի մը կվայելե՞ բաժանորդագինը չվճարած մեռնիլ։
Խմբագիրը բարկությամբ գրիչը ձեռքեն կը նետե։
Այս միջոցին խահվեճին կը մտնե։
— Աղա՛, սա խահվեները ավրե՞նք մի՛։
— Թո՛ղ մնա հիմա ճանըմ, էո՜ֆ։
Տեղի ունեցած է դպրոցի մը մեջ․․․
Ցրվիչ. Տպարանապետը ըսավ որ, մինչև որ ստակ չզարկես չպիտի տպե։
Խմբագիրը ուրիշ անդորրագիր մալ կը գրե և ցրվիչին հետ կը ղրկե։
Դպրոցի մը մեջ...
— էֆենտի, երեկվան կերած բիազիդ ստակը կուտա՞ս։
Դպրոցի մը մեջ։ Տղան ջուր խմելու միջոցին գավաթ․․․
— Բիազին ստակը կուտա՞ս․․․
Գավաթին մեջի ջուրը գետ․․․
— Սա բիազին ստա․․․
Գետինը թափեր է եղեր, այս է եղեր հանցանքը։
— Սա բիազին ստակը կուտա՞ք։
— Ցրվիչեն ուզե՛, ցրվիչեն։
Այս է եղեր հանցանքը․․․—
Ցրվիչ. էֆենտի, այս բաժանորդնիս ալ մեռեր է։
— Հա՛, թշվառական, այսօր սա բոլոր բաժանորդները կրնա՞ս մեռցնել նայիմ։ Սա ծանուցումը տպարան տար շարեն։
— Մինչև որ ստակ չտաս չպիտի շարեն։
— Ըսե՛, որ խմբագիրը մեռավ։
Այս է եղեր հանցանքը․․․ ուստի վարժապետը փատը ձեռքը կ՝առնե և կսկսի տղան ծեծել։
— Ինչո՞ւ կը զարնես կոր։
— Ինչո՞ւ թափեցիր ջուրը։
— Մեյ մ՝ալ չեմ թափեր։
— Ինչո՞ւ մեյ մալ չես թափեր։ Չաթ, բաթ։