— Մաքաոինային փեք կ’ ախորժիմ, կարծես քի ուտելն ալ դյարին է տե մարդուս շատ ուտելիքը կուգա։
— Մաքարինան քիչ եկավ կարծեմ։
— Ատ խոսքը մ’ընեք, կը սրդողիմ։
— Եղի մեջ հավկիթեն չե՞ք ախորժիր։
— Կ’ախորժիմ, կ՚ուտեմ։
— Սուճուխ են ալ կերեք։
— Կ’ուտեմ կոր։
— Պանիր ալ առեք։
— Կ’ուտեմ կոր յա, ամենեն ալ կերա իշտե. աղջիկս, խուզիս, քիչ մը բասթրմա բերեիր, հայտե աղջիկս, քիչ մ’ալ սուճուխ, վեց յոթը տիլիմ հաց բեր,չյունքի մեղավորս չերեզր բեք կը սիրեմ։
— Ատ ի՞նչ խոսք Է, թող բերեն, տեր պապա։
— Ողջ եղիք, Աստված անփորձ պահեսցե, միում հազարապատիկ, բիւրապատիկ պարգևեսցե, սա գինին լեցունեիք, համենայն չարյաց ազատ պահեսցե, փասթրմ ան ալ ինչ աղվոր Է, կյանս երկարս պարգևեսցե, սուճուխն ալ պահարլի Է կարծեմ, երևելի և հաներևույթ թջնամաց, ինչ անուշ գինի Է, ազատ պահեսցե, Յորկիին գինին ըլլալու է, հայտե աղջիկս, ինձի վեց յոթը հատ հավկիթ ւոահւս եփեիր տե երթամ, զերե ուշ մնացի։
— Շուտ ըրեք։
— Մինչև որ բերե նե՝ պարէ պարապ չնստիմ, սկե քիչ մը սուճուխ բերէիր տղաս, հայտե տղաս, խոլոք տղաս։
— Հրամմեցեք, տեր հայր։
— Հրամմեցե՛ք, տեր հայր, հաւէկիթներն եփեցի։
— Ողջ ըլլաք…
Երկու ժամվան մեջ նավը բոլոր բեռը կ առնե։
— Շնորհակալ եմ, աղվոր մր չյոփլենմիշ եղա, հիմա Մարգար աղային տունը պիտի երթամ, քանի մը պատառ ալ հոն կ՚ուտեմ, էյ, տեր ընդ ձեզ, Աստված շատ տարիներու հասցունե։
— Ուրիշ օր մը դարձյալ հրամմեցեք, տեր պապա։
— Շատ աղեկ։
Ի՞նչ կ՚ըսես, ընթերցող։
— Ի՞նչ ըսեմ, Թատրոն, իրավ է նե' անվայել բան։
Սուտ կ՚ըսե՞մ ես, իմ անունս Օրագիր չէ, պատմածս այնչափ ճշմարիտ է, որ հիշյալ քահանային բոլոր ծուխերն վկա են։