Խոսենք փաստերով: Անդրադառնամ ընդամենը երկու կետի:
Դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու մասին արձանագրության երրորդ կետը վերահաստատում է «իրենց երկկողմ և միջազգային հարաբերություններում» (ուշադրություն դարձրեք ոչ միայն երկկողմ, այլև միջազգային) «այլ պետությունների ներքին գործերին չմիջամտելու, տարածքային ամբողջականության և սահմանների անխախտելիության սկզբունքները հարգելու և հարգանքն ապահովելու» կողմերի պարտավորությունը: Եւ այս պարտավորությունը դառնում է ՀՀ «իրավական համակարգի բաղկացուցիչ մասը»: Այսինքն՝ արձանագրությունն ուժի մեջ մտնելուց հետո ՀՀ որևէ քաղաքացի, առանց ՀՀ «իրավական համակարգի բաղկացուցիչ մասը» խախտելու, չի կարող խոսել Լեռնային Ղարաբաղի լիակատար անկախության, Վիլսոնյան Հայաստանի նկատմամբ մեր տիտղոսի և իրավունքի, Թուրքիայի վերահսկողության տակ գտնվող տարածքում հայկական հուշարձանների և նման բաների մասին: Ես չեմ պնդում, որ մեզ բոլորիս անպայմանորեն բռնելու են դրանց մասին խոսելու համար, բայցևայնպես, պարտավորությունը պարտավորություն է, հետո ի՞նչ գիտենք՝ ինչ կլինի: Վանեցիները, որ թուրքերին ավելի լավ են ճանաչում, քան ղարաբաղցիները, մի լավ խոսք ունեն. «զգուշութիւն լավ պան ի»:
Քննության առարկա արձանագրության յոթերորդ կետը շեշտում է կողմերի պարտավորությունը ձեռնպահ մնալ «բարիդրացիական հարաբերություններին անհարիր քաղաքականություն վարելուց»: Հիմա հարցեր են առաջանում. արդյո՞ք հանրապետության նախագահը ապրիլի 24-ին ուղերձով դիմելու է հայ ժողովրդին, արդյո՞ք նշելու է Օսմանյան կայսրության, նույնն է թե, Թուրքիայի կողմից հայերի նկատմամբ իրականացված ցեղասպանության մասին: Ինչպե՞ս է դա համատեղելու «բարիդրացիական հարաբերություններին անհարիր քաղաքականություն վարելուց» ձեռնպահ մնալու պարտավորության հետ: Որո՞նք են լինելու ՀՀ դատախազի քայլերը: Ի՞նչ ենք պատասխանելու թուրքերին, եթե այդ փաստի առիթով պաշտոնական բողոք ներկայացնեն: Ներողություն ենք խնդրելո՞ւ, ասելո՞ւ ենք, որ էլ չենք անի: Ի՞նչ է լինելու Թուրքիայի պատասխանը՝ փակելո՞ւ է սահմանը, հրահանգելո՞ւ է իր գործարարներին դադարեցնել բոլոր գործարքները Հայաստանի հետ:
Եթե հայ-թուրքական, այսպես կոչված, սահմանի բացման համար հիմք են հանդիսանում ամրագրված որոշակի պարտավորություն195
