ԿԲ. Հաշվի առնելով սույն որոշման մեջ
արտահայտած իրավական դիրքորոշումները...
Երբեմն տպավորություն է ստեղծվում, որ մեր օրենսդիրները չգիտեն իրենց իսկ ընդունած օրենքները: Հայաստանի Հանրապետության օրենքը Սահմանադրական դատարանի մասին (2006թ.) միանշանակ ամրագրում է. «Սահմանադրական դատարանի գործով ըստ էության ընդունված որոշումները պարտադիր են բոլոր պետական և տեղական ինքնակառավարման մարմինների, դրանց պաշտոնատար անձանց, ինչպես նաև ֆիզիկական և իրավաբանական անձանց համար՝ Հայաստանի Հանրապետության ամբողջ տարածքում»: [Հոդված 61(5)]
Ըստ այդմ, անառարկելիորեն պարզ ու հստակ է, որ հայ-թուրքական արձանագրությունների վերաբերյալ որոշումը (12 հունվարի, 2009թ.) պարտադիր է Ազգային ժողովի համար՝ որպես պետական մարմնի, և պարտադիր է ԱԺ պատգամավորների համար՝ որպես ֆիզիկական անձանց: Այն պարտադիր է նաև ՀՀ նախագահի (պետության գլխի) և ՀՀ ԱԳՆ (կառավարության համապատասխան գերատեսչության) համար՝ որպես իրավաբանական անձանց, ինչպես նաև Սերժ Սարգսայանի և Էդվարդ Նալբանդյանի համար՝ որպես ՀՀ տարածքում գտնվող ֆիզիկական անձանց:
Անհրաժեշտ է մշտապես հիշել, որ ՍԴ-ի մասին օրենքը սահմանել է պատասխանատվություն. «Սահմանադրական դատարանի որոշումը չկատարելը, ոչ պատշաճ կատարելը կամ կատարմանն արգելք հանդիսանալն առաջացնում է օրենքով սահմանված պատասխանատվություն»: [Հոդված 66]
Հիմա տեսնենք՝ ի՞նչ որոշում է ընդունել ՀՀ ՍԴ-ը: Շատերն ուզում են այնպես ներկայացնել, իբր ՍԴ-ը պարզապես որոշել է, որ «արձանագրություններում ամրագրված պարտավորությունները համապատասխանում են Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությանը»: Բնավ այդպես չէ: ՍԴ-ը պարզապես վերացական
