Էջ:Heqiat arevi tak.djvu/33

Երբ հիշում եմ թունոտ հեգնանքը կծու
Քո շրթների՝ մեր անջատման վայրկյանին,
Եվ ցավակցող տխուր հայացքը շինծու,
Որ բաշխեցիր վերջին անգամ անմեկին,

Մի մաղձալի թույն-զգացմունք հրածին,
Հրդեհում է մարած խարույկը մոխիր,
Եվ դառնությամբ քեզ ատում եմ մոլեգին՝
Սիրուս համար, սիրուդ նամար կեղծ, նանիր...

Երբ խորհում եմ՝ թեկուզ միայն մի անգամ,
Ինձ կհիշես, գոնե մռայլ երազում,
Ես հաշտվում եմ, և հույսերով սին, ունայն
Առաջվա պես արտասվում եմ ու սիրում...

1908, հուլիս