Հանց ուժընդակ էր ինքն յատենի
Քան զՔրիստոսի նշանն ի բեմբի:
Աւա՜ղ, թէ զո՞րն ասեմ ի լալի,
Զայն հին ու նորքն ի գերեզմանի:
Վա՜յ զմընացորդքըս՝ սուտ կենդանի,
Մակա՜ր չէաք ծնեալ յաշխարհի,
Մեք գերեցաք ու խիստ արժանի,
Մեր գերեդարձքըն չեն ի միջի:
Աստուածածի՛ն, սուրբ կոյս Տիրուհի,
Բարեխօսես՛ որդւոյդ միւս ծնի,
Առցես ընդ քեզ զձայն յանապատի
ԶըՍտեփանոս զծաղիկըն խաչի,
Զլուսաւորիչն հայոց ազգի,
Զբազմաչարչար վըկայն գովելի,
Զիշխանս հայոց ըզքաջ եւ զարի
Որոց այսօր յիշատակ տօնի.
Սոքօք հանդերձ աղաչեա զորդի,
Փըրկել ըզմեզ յազգէն հազար ի,
Զթագ եւ զաթոռ մեր հայոց ազգի
Բարձր առնելով մինչ յօրըն վերջի,
Նընջեցելոցն ի հող տապանի
Լըսել ըզձայն՝ Եկայք օրհնեալ[ք] Քրիստոսի:
