Էջ:Khatchatour Ketcharetsi, Taghs (Խաչատուր Կեչառեցի, Տաղեր).djvu/23

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Միթէ ինձ խռովեա՞լ ես, զպատճառն ասա,
Որ այսչափ հեռացար ի յերկրի վերայ:
Ծաղկունքն ամենայն այգոյս եկեալ կայ,
Եւ միայն չերեւիս դու ի մէջ նոցա:

Տեսանեմ ըզթռչունս յուրախութեան կան,
Անասունք և գազանք երամով խայտան,
Լողայինք ծովային և այլ օդականք
Հըրճուեալ զուարճանան և բերկրեալ ցընծան:

է՜, իմ հոգոյս նոգի՛, վարդըդ. ցանկալի,
Դու ես յոյս աչերոյս և սիւն իմ սրտի.
Զի առանց քո տեսուդ չեմ ես կենդանի,
Հասի՛ր շուտո՛վ, միթէ գտնաս կենդանի»:

Առեալ վարդն ըզնամակ նորին ընթերցեայ,
Իմացեալ զբան նորին և յոգոց հանեալ.
Ողորմագին դիմօք արտասուս հարեալ,
Պատասխանի թըղթոյ նորա գալս գրեալ.

«Սիրտս է ի սուգ մտեալ վանց քո կարօտան,
Հոգոյս հոգի՛, պուլպուլ, պատուական թռչուն.
Իմ շունչ և իմ հոգի ւ ի՛մ ուրախութիւն,
Դա ես աչացս լոյս և կենդանութիւն.

Աւա՜ղ, որ զրկեցայ տեսուդ քաղցրագին
Եւ կամ օտարացեալ յայսմ նահանգին,
Միայնացեալ եղէ յերամոյս միջին
Եւ կամ տարակուսեալ դառն և լալագին: