Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ցասումըն յարարչէն առ մեզ ազդեցաւ,
Եւ հողմըն հիւսիսոյ ի մեզ դիպեցաւ.
Ձըմեռն սաստկութեան մեզ պատահեցաւ,
Տերեւս ի՛մ գեղեցիկ յիսնէ թափեցաւ:
Եղկելի եմ դարձեր և թշուառական,
Զի ի քէն հեռացայ, թռչո՛ւն պատուական,
Հանգիստ չունիմ բնաւ ի քուն ւ արթնութեան,
Կարծեմ, թէ մերձեցաւ առ իս օր մահուան:
Լաւ է ինձ մեռանել, քան թէ՝ կենդանի,
Զի առանց քո տեսուդ ինձ կեանք չի պիտի,
Ի քո շատ կարօտուդ շունչըս կու քաղի,
Բայց հոգիս քո գալուդ մնայ և նայի:
Է ինձ խնդունն այսօր, որ զձայնըդ լուայ,
Զինչ որ ի յիմ սրտիս կայր ելամ ու ղուսայ
Գընաց այսօր լիսէն, և ես դուրացայ,
Եւ քոյին սուրբ տեսուդ արժան զիս արա»:
Բերեալ զնամակ վարդին ետուն պուլպուլին.
Կարդաց և իմացաւ զողջունե նորին,
Ուրախացեալ ցընծայր ի մէջ պաղչային
Եւ գոհանայր գտեառնէ գնա պարգևողին:
Աւրհնէր զանեղն աստուած քաղցր եղանակով.
Գովէր ըզբանն աստուած նա ձայնիւ երգով,
Բարեբանէր զհոգին աստուած հրճուելով,
Զերրորդութիւնըն սուրբ անհաս ճառելով:
|
|
