Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation
Jump to search
Երբ որ ի քընոյն զարթեալ
Եւ տեսաւ՝ որ էր սուտ ի քուն,
Յայնժամ փոշիման դարձաւ
Ի վերայ իւր շատ խընդալուն:
Յորժամ հրամայէ Աստուած,
Ու խընդիր գան մարդուն հոգոյն
Պահիկ մի դադար չի տան,
Որ տեսնա զորդիքն իւր սիրուն:
Զաչերն ողորմուկ ածէ
Ու նայի ի դէմ սէրերուն,
Ի ճարկէ ճարակ ընկնի
Ձի գըտնու հընար զերծանելուն,
Հառաչե սըրտէն ի վեր
Ու կոչէ զմայր տղակներուն
Ու հանց պատասխան տայ իւրն,
Որ նուաղի ի խեղճ յասելուն.
«Քո կէս մարմընոյդ եմ ես,
Որ կանցնիմ ի ներքև հողուն,
Ձագե՜ր, ձեր ծընօղն եմ ես,
Որ կերթամ, այլ ոչ գամ ի տուն»:
Հիմիկ դուք ձեզ պէտ արէք,
Թողէք զչարն, գնացէք հետ բարուն.
Չարին ատեցող լերուք,
Որ չլինիք բաժին գեհենուն:
|
|
