Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ծանիր զարարիչն աստուած,
Որ երետ քեզ միտք բանական,
Թէ չէ յաւուր դատման
Ընկընիս ի հուրն անշիջան:
Մարմինն Է ի խոտ նըման
Ու ծաղկի, Դաւիթ, վըկայեց,
Եւ փուք Է քամու նըման
Յոբ ասաց ւ Ելիփազ գըրեց:
Սողոմոն ըստուեր ասաց,
Եսայի նոյնպէս գուշակեց.
Սքանդար դու քեզ պէտ արա,
Զի արիւնն ոչ ով չըմարսեց:
Քան զամպն արևին պայծառ
Ի ի լուսպ աստեդ նըմանիս,
Քան ըզծովային ծընունդ
Յադամայ յորդիս օտար ես,
Բայց մին ղալատ կայ քեզ,
Որ միայն մեծ ըզքեզ ուզես,
Վայ թէ հենց ցաւոց դիպնուս,
Շատ եղուկ ու վա՜յ տաս դու քեզ:
Ի բերանս պատուէրս արար,
Թ’ իմ բանիւ ասցէք Դարեհի՝
Թէ դու զքեզ աստուած գրեցեր,
Հաւասար արև ծագաղի:
|
|
