Նման Դկլաթայ և Եփրատին.
Պայծառազարդ խրախանային
Ես իմ մանկամբքն դեռածին:
Թ
Յանկարծակի դիպայ չարին,
Որ չէ եղեալ յազգ մարդկային,
Իմ թագաւորն այն երկնային
Յիս հայեցաւ խայթիւ խորին.
Գլխոյս երետ իմ կնտութիւն,
Զթագն ի յերկիր ընկէց ստորին,
Արեգակունքն, որ յիս կային,
Խաւարեցան ամենեին.
Փեսայս այրի թողեալ բնաւին
Հալածեցաւ յաշխարհ ստորին.
Որդեակն իմ սէգ Արշակունին,
Որ անդրանիկն էր և նախծին,
Զթոշակն էառ մահու յետին,
Վախճանեցաւ ի գիրկ ծնողին.
ԶԱրտաշիսէ ասեմ վերջին,
Որ էած խաւար Հայոց ազգին:
Ժ
Բայց միւս ես այլ կայր նորածին,
Զոր զգուշութեամբ սնուցանէին.
Մխիթարէի ես զիս ինքնին,
ՄԵծ պարծէի յուսով նորին.
