Ո՞ւր ծամակալքն իմ սոփեր՛ին,
Ո՞ւր վարսակալքն կեփազին,
Որք ի համակ ոսկի լիւնին՝
Յեռեալ ակամբք մեծագնին:
Կայծ, կարկեհան ընդ շափիւղին,
Կարմիր յակունդ սարդիոնին:
Ո՞ւր պահանջանքն իմոյս բազկին,
Եւ ապարանջանքն իմոյս ոտին:
Ո՞ւր ձայն երգոց պաշտօնէին,
Ո՞ւր և բուրմունքն անուշ հոտին,
Ո՞ւր կանթեղունք լուցեալ ջահին՝
Նմա՛ն աստեղացն, որ ի յերկին,
Ո՞ւր են զենմունք մեծ խորհրդին,
Որ միշտ առ իս կատարէին,
Ո՞ւր հաշտուրիւնք աստ Արարչին,
Որով փրկեալք աշխարհ լինին:
Արդ զո՞ր կարեմ ըստ պատշաճի՛ն
Թուել զիմ փառսն, որ նախ էին.
Նման հուլմոյ յիս շնչեցին
Ու անհետ ի բաց անցեալ գնացին՛:
ԺԸ
Բայց ո՛վ տեսողք իմոյս պատուին,
Լսողք բանիցս իմ ցաւագի՛ն,
Դուք ողբացէ՛ք զիս վշտագին՝
Զցայգ և զցերեկ անհնարին:
Վա՜յ տուք գլխոյս բոլորովին,
