Գյուղից մոտ երկու վերստ հեռավորության վրա գտնվող գետափին էր էն ջաղացը, ուր Անտոնը ջաղացպանություն էր անում։ Թեև ջաղացը վաղուց արդեն իրենը չէր, բայց էլի նրա անունով էր կոչվում՝ «Անտոնի ջաղացը»։
Ջաղացը փոքր, ցածր ու խավար էր, էնպես որ ներս մտնելիս թվում էր, թե աչքերդ մի սև շորով կապեցին։ Աչքերդ լավ տրորելուց հետո միայն կարող էիր նկատել Անտոնին, որ եթե ծալապատիկ նստած էր, նման էր ալրով լիքը պարկի, իսկ եթե կանգնած էր, կարծես մարդ չլիներ շարժվողը, այլ ոչխարի մորթուց կտրած սպիտակ կարճ քուրք։
Տարին բոլոր, ամառ թե ձմեռ, գիշեր-ցերեկ միշտ Անտոնի քուրքը հագին էր։ Ջաղացպան դառնալուց հետո ոչ ոք նրան քուրքը հանած չէր տեսել, որովհետև քուրքը նրա համար ոչ միայն հագուստ էր, այլև անկողին։ Նրա սպիտակ մորուքն ու ալրոտ, ոչխարի մորթուց կարած մեծ փափախն էնպես էին միացել քուրքին, որ կարծես թե նրանք էլ էին քուրքիցը կարած, կպցրած։ Միակ սևին տվողը նրա դեմքին՝ աչքերն էին, որոնց վրա մի մշտնջենական թախիծ իր սև պատանն էր քաշել։
Անտուն էր Անտոնը։ Անտուն ու մենակ, ոչ ոք չուներ գյուղում, բացի հեռավոր ազգականներից, որոնք չէին կամենում Անտոնին իրենցը համարել, որովհետև... նրանից ո՛չ մի շահ, ո՛չ մի օգուտ չէին սպասում։ Սրանից զատ՝ կար մի հանգամանք էլ, չէին ուզում Անտոնի տունուտեղը խլող համփա Սողոմոնի աչքին վատ երևալ։
Դեռ ռուս-ճապոնական պատերազմի ժամանակ Անտոնը կորցրեց իր երկու տղին, որոնցից մեկը մի տարվա ամուսնացած էր, իսկ մյուսը՝ նշանված։ Նրանցից փոքրերն էլ,
