Ադամ բեռնավորված ծանրալի զամբյուղով՝ վերջալույսին հևիհև հասավ լճակը, ուր Լիլիթ անհամբեր սպասում էր Ադամին։
Նա գրկած ուներ մի թավշամորթ կատու, որին շոյում էր անընդհատ՝ ժամանակը կարճելու համար։
― Լիլի՛թ, հոգեթո՛վ Լիլիթ, ահա եկա և բերի,― գոչեց Ադամ։
Լիլիթ, որ Ադամի ցոլքը տեսել էր ջրի վրա, իբրև թե հանկարծի եկած՝ ետ դարձավ դեպի նա։
— Ադա՛մ, դո՞ւ ես։
― Ների՛ր, հոգիս, որ ավելի շուտ չկարողացա գալ։ Շատ հեռու էր։ Վաղո՞ւց է՝ սպասում ես ինձ։
— Ո՛չ, Ադամ, նոր եկա։ Չէի ուզում գալ, գլուխս ցավում էր․ հենց այնպես եկա։ Բերի՞ր քարերը, տեսնենք։
Եվ զսպած անհամբերությամբ աչքերը նետեց զամբյուղի մեջ․
— Օ՛հ, ի՜նչ գոհարներ են, ի՜նչ շքեղ են, ի՜նչ շքեղ,— հիացած ձայնեց Լիլիթ։
— Գոհա՞ր է սրանց անունը։ Դու ո՞րտեղից գիտես,— զարմանքով հարցրեց Ադամ։
― Այո՜, այդպես է, ես գիտեմ․ Ադա՛մ, սիրելիս, ե՛կ համբուրեմ քեզ, ինչքան բարի ես։
Եվ Լիլիթ չկարողանալով զսպել ուրախությունը, կատուն բաց թողեց գրկից, թռավ և համբուրեց Ադամի ճակատը։
Ադամ խելքը կորցրած փռվեց Լիլիթի ոտների տակ և ապշած դիտում էր նրան, որը քնքուշ մատները խրելով զամբյուղի մեջ խաղում էր գոհարների հետ, առնում էր ափի մեջ, անհագ նայում, ժպտում էր ինքնին․ նորից լցնում էր զամբյուղը և նորից վեր առնում։
— Ի՜նչ հրաշալի ադամանդներ են՝ սպիտակ հիանալի ճառագայթներով։ Ի՜նչ կարմիր հակինթներ են․ ի՜նչ մաքուր կանաչ զմրուխտներ են, ի՛նչ սուտակներ, ի՛նչ շափյուղներ․ ո՞րն ասեմ, ո՞րն ասեմ․ և ի՜նչքան շատ են, շա՜տ են․․․
Եվ Լիլիթ խաղում էր գոհարներով, սփռում էր վարսերի մեջ և նորից հավաքում, մինչև լիալուսինը բարձրացավ ծառերի ետևից և լուսավորեց դրախտի ամեն մի թուփ ու մացառ, ծիլ ու տերև։
Լիլիթ նստել էր նռենու տակ։ Լուսնյակի նուրբ շողերը լուսեղեն քողերի պես ծրարել էին նրա դեմքը։ Ադամի սիրտը թռչունի պես թրթռում էր կրծքի տակ և ուզում էր բերանից դուրս թռչել։
— Լիլի՛թ, աննմա՛ն Լիլիթ, դու իմաստուն ես. ասա՛ ինձ, այս ի՞նչ զգացում է, որ բույն է դրել հոգուս մեջ՝ քեզ տեսնելու վայրկյանից։ Ուզում եմ հալչել լույս ոտներիդ տակ․ ուզում եմ համբուրել կոխածդ հողը․ ուզում եմ արևը պսակ դնել գլխիդ վրա և աստղերով սալարկել քո ուղին։
