վրա՝ թաթախելով ամեն չնչին գուղձն իսկ շողերի և գույների անճառ կախարդանքի մեջ։
Ադամ զամբյուղը լցրած պտուղներով ու ծաղիկներով՝ քայլեց դեպի Լիլիթի տաղավարը և հեռվից ձայնեց Լիլիթին։
Պատասխան չառավ։
Նորից ձայնեց, նորից ոչ մի պատասխան։
Անհամբեր մի քանի անգամ անցավ ու դարձավ աղբյուրի շուրջը, հայացքը ամեն կողմ լարած։ Լիլիթ չերևաց։
Գնաց լճափ, թափառեց պուրակներում, պրպտելով ամեն թուփ ու մացառ։ Կրկին դարձավ աղբյուրի մոտ։ Լիլիթ չկար ու չկար։
Ի՞նչ է պատահել նրան, Լիլիթին,— մտածում էր Ադամ.— երևի անծանոթ շավիղներ բռնելով՝ մխրճվել է հեռավոր պուրակների մեջ և մոլորվել։
Պիտի որոնել, որոնել նրան։
Եվ զամբյուղը թողնելով աղբյուրի մոտ, ուր Լիլիթի տաղավարն էր, գնաց որոնելու։
Ամբողջ օրը թափառեց Ադամ՝ բարձր ձայնելով Լիլիթի անունը։ Սակայն ոչ մի արդյունք։
Երեկո եղավ և իջավ գիշերը։
Ադամ, անկարող լինելով խավարի մեջ գտնել դարձի արահետները՝ հոգնած քնեց մի ծառի տակ։
Եվ միայն լուսադեմին, երբ կաթնալույսով ողողված էր երկինք ու դրախտ, Ադամ կարողացավ վերագտնել եկած ուղին։
Վազ տալով, շնչասպառ և դեռ չհասած աղբյուրին, հեռվից ձայն տվեց․
― Լիլի՛թ, բարի լույս։
— Սակայն մի՛ եկ մոտս. դեռ չեմ լվացվել։
Ադամ լսելով Լիլիթի ձայնը, երեկվա բոլոր կրած տանջանքը նույն սրությամբ նորից ապրեց։ Սրտում զայրույթը ոտքի կանգնեց։ Ուզեց Լիլիթին խիստ կշտամբել, սակայն զսպեց իրեն։
― Ո՞ւր էիր երեկ, ամբողջ օրը։ Այնքա՜ն որոնեցի, այնքա՜ն որոնեցի․․․— Մեղմ եղանակով ասաց Ադամ։
― Երե՞կ․— երեկ ես եկա լիճը․ քեզ չտեսա․ դու չեկար,— պատասխանեց Լիլիթ․― ապա մի քիչ վազվզեցի այծյամների հետևից, ընկա նոր անծանոթ վայրեր։ Սքանչելի սոխակներ կային․ նրանց երգով տարված՝ մնացի մինչև երեկո։
― Բայց զարմանալի է։ Դու ե՞րբ եկար լիճը․ մի ոտքս այստեղ էր, մյուսը՝ այնտեղ։ Եվ վերջապես դրախտում այնքան թափառեցի։ Ո՞ւր էիր, որ քեզ չգտա։
