ԿԵԿԵԼ (լալով)
Ախ, աստոծ. ինչու բանհոգի չես անում ինձ եստեղևետ։ (Գնում ե ընկնում տախտի վրա ու լաց լինում)։
ՊԵՊՈ (մոտենալով)
Հերիք ե, թե քու աստոծը կսիրես։ Հո տեսար, վոր լացն ել վոչինչ չոգնեց... (Դեպի յերկինք աղաղակելով) Ես ե քու դատաստանն, ելի, աստոծ... «Արութինը թալանի, Արութինը զբնի, Արութինն ուրանա, ու մենք տանջվենք... Նա խրխնջա ու մենք ախ քաշենք... Նա քեֆ ու դող անի ու մենք դառը-դառը լացենք... (դուրս ե գնում աջ դռնից):
ԿԵԿԵԼ (լաց լինելով)
Պեպո ջան, Պեպո ջան... (Դուրս ե գնում Պեպոյի յետեվից):
ՏԵՍԻԼ X
ԱՐՈՒԹԻՆ, ԳԻՔՈ (յերկուսն ել գլխարկով)
ԳԻԲՈ (ներլս գալով դիմացի դռնից)
Այ, թե սուտ եմ ասում:
ԱՐՈՒԹԻՆ (հետեվելով)
Աբա, աբա:
ԳԻՔՈ (առաջ գալով)
Հաց համեցեք նստի, մի տերն ել գա։
ԱՐՈՒԹԻՆ
Դիփ մեկ եք Գիքո, մի տեսնեմ, թե ետ ի՛նչ թուղթ ե:
ԳԻԲՈ
Այ ինչ թուղթ ե, աղա Արութին: (Ձեռքը գրպանն ե տանում յեվ հանում քթախոտի տուփը) Չե, ես չեր, ամա դիփ մեկ ե... (Քաշում ե) Հըմ... Ա՜յ, (պահում ե քթախոտի տուփը յեվ մախակը հանում) Դու մի քիչ հեռու կանգնի, աղա Արութին: (Ինքը հեռանում ե դեպի տախտը):
ԱՐՈՒԹԻՆ
Վա, վախենում ես, վոր չխլե՜ն... աշխարհն ալան-թալան հո չի...
ԳԻՔՈ
Չե, չե, աղա Արութին, ետ վոնց կանես. ընչի՞, դու ետ հանդի մարդ ես համա ես թուղթը շատ փաթերակավոր բան ե։ Ասում եմ ձեռդ չդիպչի: (Բաց անելով մուրհակը) Այ տես։ (Հեռվից գույգ տալով) Ես ե՞։
ԱՐՈՒԹԻՆ (գլուխը մոտեցնելով մուրհակին)
Արա, արա։
