Այս էջը հաստատված է
Ահա արդեն կյանքը նոյրե՛ն
Ու մեն մի աստղ իմա՜ստ ունի․
Ահա արդեն մարմանդներեն
Կ’անցնի սարսո՛ւռը. անհունին․․․
Նորե՛ն, նորե՛ն, մարմանդներեն՝
Երազն աչքիս՝ կը դեգերիմ.
Հավա՜տք նորեն ինձ կը ծորեն
Սև նոճիներն իսկ մըտերիմ․․․
Եվ ավերակ, սըրտիս խորեն,
Նորե՛ն, նորե՜ն, ահա կ’երգե
Կյանքի Սըրինգը մեղմորեն.—
Վա՜րդ կը բացվի մեն մի վերքե․․․
Եվ այս լռին մարմանդներեն
Մինչ կը քալիմ՝ արցունքն աչքիս՝
Դուն չե՜ս գիտեր, քույր, հեռուեն,
Թե քեզ որքա՜ն կ’օրհնե հոգիս․․․
Ես այսօր
Ճառագա՜յթ մ’եմ բոսոր․․․
Աչքերուս, հեշտօրոր,
Այնքա՛ն լույս ունիմ որ
Կը ժպտիմ
Մըտերիմ
Արևին․․․
Ու վարդե՜ր կ’երևին
Արևին
Ոսկեղեն
Հոգիեն․․․
Ես այսօր, ես այսօր
Արեգա՜կ մ’եմ բոսոր․․․
