Էջ:Matteos Zarifian, Works.djvu/53

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Ու մենավոր թուփերեն՝
Լըռությունով մը անբավ՝
Վարդերը քե՜զ կը բուրեն…

Ու մինչ կ’երթամ հովին դեմ՝
Լըռությունով մը անբավ՝
Ես միայն քե՜զ կաղոթեմ…


ԳԻՇԵՐՆԵՐ ԿԱՆ


Գիշերներ կան այնպե՜ս լույս որ՝ կարծես թե
Երկինքն ի վար կը կաթե
Արծաթե
Երգը հին
Այն անծանոթ աշխարհին,
Ուր կ’ըսեն թե աստվածները կը խորհին…

Գիշերներ կան այնպե՜ս մութ որ՝ կարծես թե
Ծառերն ի վար կը կաթե
Արծաթե
Երգը հին
Այս գեղեցիկ աշխարհին,
Ուր հոգիներ հոգիներու կը փարին…


ԱԼ ՊԵՏՔ ՉՈՒՆԻՄ


Ալ պետք չունի՛մ ես երկընքի բաղձալու.
Ինչու որ քու այս աչքերուդ մեջ աղու
Ահա՜, ահա՜
Ինձ կ’երևա
Իմ երազած երկինքներուս կապույտը ծով,
Բյո՛ւր աստղերով…

Ալ պետք չունի՛մ ես հարցընելու հովերուն
Թե ո՜ր ճամբան Է որ կ’երթա դեպի անհուն.