Էջ:Matteos Zarifian, Works.djvu/66

Ցավին երգը ի՜նչ խորունկ է և ի՜նչ հզոր․․․
Մեծ բնություն, ես քեզ ինչպե՜ս չպաշտեմ,
Երբ քեզի՛ է որ կը պարտիմ ճանաչումը հոգիիս։
Աստղածորան մեկ գիշերիդ խորհուրդովը գինովցած,
Ես զգացի — խո՜ր զգացի —
Աստվածությունը թախիծին ու կամքին․․․

Ու երբ արևը ծագեցավ, և աշխարհին ես դարձա,
Նո՜ր մարդ էի,
Հին հոգիովըս՝ նո՜ր մարդ — կը ժպտեի․․․

Աստղերուն տակ դեռ կը քալեմ
Փոթորիկին հեծեծանքին ունկնդրելով,
Այնպես անդորր, այնպես տրտում․․․
Սրտիս վերքը դեռ կարյունի՜.
Արյունն անոր՝ վարդերու պես կը ժայթքի
Աղոտ հուշքի մ’իսկ հպումեն։
Այտերս դեռ
Վերջալույսի ամպերու պես գունաթափ են։
Ատեն-ատեն
Դեռ աչքերուս մեջ կ’իջնե՝
Իր է՛ն մըռայլ, է՛ն սըգավոր մշուշով՝
Գիշերը լուռ Տանջանքին․․․

Սակայն, ոչի՜նչ.
Ես հաղթած եմ, ես հերոս եմ։
Ահա տժգույն դեմքիս վրա
Եվ աչքերուս գիշերին մեջ,
Հաղթանակի գինովության բոսոր քրքիջը կ’ալեկոծի ―
Ես հաղթած եմ․․․
Ես հաղթած եմ իր աչքերուն լուրթ գիշերին՝
Իմ թախիծովս ու կամքովս․․․
Լուսեղ սուրը, զոր անոր դեմ ճոճեցի,
Ես աստղերեն էի առեր այն գիշեր.