Էջ:Mikael Nalbandyan, Collected works, Sovetakan grogh (Միքայել Նալբանդյան, Երկեր, Սովետական գրող).djvu/187

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Ես տեսա դարձյալ, մի ուրիշ անգամ,
Մինչ անհոգ, ուրախ, խաղացած տեղից
Նորան բռնեցին, որպես մահապարտ.
Ի՜նչ անմեղություն, ի՜նչ հայացք աչքից։

Մինչ ոտքից գլուխ սպիտակ հագած
Դիմում էր տխուր դեպի պատժարան,
Անհոգ արձակած սաթի պես մազերը,
Արտասուք թափելով հեղեղի նման։

Մինչ զրպարտողը խոստանում էր կյանք,
Թե միայն հաճեր... լինել համաձայն
Այն ի՛նչ շնորհք էր, որ կաթեց մատից,
Որով ցույց տվեց երկինք ժանտին այն։

Ո՛հ, մի այլ անգամ, ի՜նչպես փրկեց նա
Ավազակներից մի անմեղի կյանք․
Առանց խոսելու, համր նշանով,
Վտանգի Ժամը հայտնեց բացարձակ։

Ի՜նչ կարեկցությամբ, ի՛նչ անմեղ սիրով
Թունալի բաժակը տեղափոխեց նա,
Որով դավաճանը թունավորվելով
Թմրեցավ մնաց, աթոռի վերա։

Ո՜ր մինը հիշեմ. ես տեսա դարձյալ,
Մինչ դուրս էր գալիս ծովից լայնարձակ.
Հազար պչրանքով, քնքուշ շարժմունքով,
Զկնորս էր որսում, սրտով համարձակ։

Նա խոստանում էր նորան անմահ կյանք.
Նորան սիրելը էր անմահություն.
Ես տեսա, ինչպես ձկնորսը ուրախ
Վայելում էր մի ճոխ արքայություն։

Վերջին անգամն էր, ավել չտեսա,
Գնում էի ծովով հեռավոր աշխարհ․․․
Երկինքը մթնեց, մրրիկը սուլեց,
Որոտ, փայլակը անթիվ փայլակեց։

Սարերի նման մեծամեծ ալիքի
Կատաղած ծովին եղած խաղալիք,
Գալիս էր մի նավ, ջարդված կայմերով,
(Հառաջ մեր նավից տեսան նավաստիք)։

Եկավ մոտեցավ նավը մեր նավին.
Ի՛նչ սիրտ կտրատող մի պատկեր էր այն,